Lichtelijk off topic, maar door deze post icm het tekstje van @Tantetil realiseerde ik mij net dat ergens in de afgelopen jaren, ik het leven het echt waard ben gaan voelen.
Zolang ik mij kan herinneren, door mijn kindertijd en jeugd iig, had ik altijd het idee dat het leven eigenlijk niet op woog tegen de pijn en het verdriet dat het bracht. Niet dat ik suïcidaal of depressief was, maar het voelde gewoon als een waarheid, leven was meer lijden dan plezier en vrij nutteloos. Ik stapte er niet uit omdat mijn brein daar een mechanisme voor heeft en omdat dat veel verdriet zou brengen voor mijn ouders bv. Dus ik deed het met de leuke dingen die er wel waren en dat was het. Het klinkt iets deprimerender dan hoe het voelde, maar het was wel iets dat in mijn basisovertuigingen zat ofzo 🤔
Door dit topic realiseer ik mij dus dat die "waarheid" echt niet meer in mijn systeem zit, en ik weet niet waar ik het verloren ben. In de therapie die mij geholpen heeft om fysieke pijn als niets meer dan een sensatie te voelen, of in dat mijn relatie en vriendschappen nu veel diepgaander zijn, in het idee dat ik mama word of in dat ik nu "nodig" ben?
Hoe dan ook een fijne realisatie, dus bedankt 😊
Om je 2e vraag te beantwoorden, ik hoop dat ik tegen die tijd het gevoel heb dat het goed is. Dat ik klaar ben met het leven en dat ik zonder zorgen de wereld kan verlaten. Dat het met mijn zoon goed gaat en dat mijn man oud en tevreden (vlak) daarvoor overleden is, zodat ik mij geen zorgen over hem hoef te maken.
