Pimpelmeesje Wat Nescio oppert vind ik ook wel een goede.
Misschien is die interne prikkel om te gaan niet luid genoeg omdat de nood (het probleem) niet groot genoeg is om er prioriteit aan te hoeven geven.
Zou hij in situaties komen waar de nood hoger wordt (omdat hij bijvoorbeeld vol in zijn broek plast, dan zelf moet omkleden, en daarover een hoop negatieve emoties ervaart (frustratie, boosheid door verlies van controle (over tijd en de situatie))) , dan misschien ontwikkelt die prikkel luider, en wordt plassen een prioriteit om problemen te voorkomen.
Mijn kleuter (ik geloof dat Rémy en Charlie even oud zijn?) heeft ook zo'n periode gehad vorig jaar (begin van het eerste schooljaar).
Het had toen denk ik erg te maken met prioriteiten. Onbewust. Het gewoon bezig zijn, niet willen stoppen, niet doorhebben hoe vol je blaas eigenlijk is, niet willen toegeven hoe vol hij is, het willen bepalen wanneer je moet plassen , en fysiek gezien gewoon een kleine blaas hebben waardoor ophouden gewoon nog niet heel lang kan. Heel typisch peuter / kleuter, en ik denk dat persoonlijkheid/karakter ook meespeelt in hoe dat tot uiting komt, hoe dat ontwikkelt, hoe zo'n fase doorgemaakt wordt.
Nog steeds is het ook een controle ding. En de oplossing hier is om er geen big deal van te maken. Het heeft namelijk niets te maken met mij (of dus met jou) maar alles met hemzelf. Gevoel van controle, met name. En terecht, vanuit zijn perspectief.
Als ik vraag: 'moet je naar de wc?' dan is het antwoord automatisch 'nee'. Ik weet dat hij nee gaat zeggen, mijn vraag is dan ook niet bedoelt om hem naar de wc te sturen maar om hem extern te helpen met het prioritair maken van de interne prikkel.
Daarmee is het dus belangrijk om enkel een 'stem' te zijn en geen autoriteit. Ik zeg alleen ; 'moet je plassen?' of 'ga eens plassen'. Dan zegt hij: 'Nee ik hoef niet.' Dan zeg ik 'oké'. En laat het dan compleet met rust. En dan gaat hij serieus 9 van de 10x een minuut later. Maar dan dus omdat hij wil en niet omdat ik het zeg 🤓 (mannen..)
Hij heeft nu al een jaar geen ongelukjes meer. Ik denk groot deel omdat hij zelf ouder is geworden en vanzelf heeft leren prioriteiten stellen, aanvoelen, enz. En ik denk ook deels omdat het geen macht'ding' meer is voor hem. Hij heeft niet nodig (buiten die eerste 'nee hoef niet') om er strijd om te voeren met de omgeving (mij voornamelijk, haha).
