ahhh sneu is dat he. Dood is zo een ongrijpbaar begrip. Hier hielp het eigenlijk om er heel pragmatisch mee om te gaan.
We gaan allemaal ooit dood, dat is een gegeven. Verreweg de meeste keren gaan de oude mensen als eerst dood. En ga je pas dood als je oud bent. Dat leggen we ook zo uit. Hij zegt ook tegen mijn oma, als het goed is, ga jij als eerste dood. Dat geeft hem ook houvast. Mijn oma, goh, dat is wel oud. Dan moet hij kinderen krijgen voor dat zijn oma zo oud is. Dat stelt hem in ieder geval zo danig gerust dat er geen directe angst meer was.
Helaas hebben wij ook afscheid moeten nemen van een vriendje (zoontje van vrienden). Dat was voor ons, voor onze kleuter en peuter helemaal ongrijpbaar. Maar dat mocht ook. Dat was, is en blijft oneerlijk. Toen uitgelegd dat het hartje van dat kindje ziek was, heel erg ziek en niet meer beter kon worden. Dat dat bijna nooit gebeurd, maar heel soms wel. Maar ja, vlak daarna werd onze 3de geboren, dat heeft zowel bij mij als bij de kinderen toch voor onrust gezorgd. Om eerlijk te zijn, heeft kraamzorg daar veel in betekend en ik weet echt niet meer precies wat.
We zijn ook op een begraafplaats geweest, daar liggen dode mensen, met een steen zodat ze nog hun eigen plekje hebben. Ze zijn mee naar de begrafenis van opa geweest. (van het kleintje niet, dat kon ik zelf gewoon weg niet aan, dat heb ik alleen met mn man gedaan.)
En we kijken bv gewoon dieren series, waar een leeuw een zebra opeet.
We proberen de dood als natuurlijk onderdeel van het leven te laten bestaan. Waar je verdriet om mag hebben, om mag rouwen, maar ook gewoon normaal is.
Maar dood is wel echt een levendig onderwerp onder kleuters merk ik. Het is hier in ieder geval erg vaak onderwerp van gesprek en van spel.
