Ik heb hier gisteren veel over nagedacht en gelezen.
Ik heb er zelfs over gedroomd en in mijn slaap hier over zitten puzzelen. (Doen anderen dit ook wel eens trouwens? Een soort Interception tijdens je eigen droom?)
Ik heb mijn nooit comfortabel gevoelt met de uitslag van 1 enkele test als het gaat om intelligentie. We zijn veel te complex daarvoor. Ik geloof zeker wel dat een IQ iets aangeeft. Een 110 is niet een 130. Dat is gewoon zo.
(uiteraard correct gemeten in ideale omstandigheden, gecorrigeerd door een ervaren tester waarbij bekend is/gezien wordt, of/dat er andere dingen meespelen zoals neurotypes, stoornissen, angsten, enz.)
Ik sta zelf wel achter het idee dat scholen grenzen zetten bij 130. Maar er zijn altijd uitzonderingen en die uitzonderingen moeten serieus genomen worden. Bij twijfel eerder wel aannemen dan niet, vind ik.
Ik heb zelf een holistische kijk op hoogbegaafdheid. IQ test alleen maakt iemand niet hoogbegaafd. Een persoon met een gemeten IQ van 124 kan - naar mij mening - hoogbegaafd zijn, of zelfs uhb. Maar dat kan je dan alleen weten als je het hele plaatje pakt.
Het hele plaatje voor mij is intellectueel, emotioneel, zintuigelijk (sensual in het Engels), creatief, fysiek en existentieel. Het verschilt per persoon hoe dat is opgebouwd, welke onderdelen sterker zijn, en wat en hoe dat tot uiting komt. Ik denk hoe hoger hoe intelligentie hoe verraderlijker de buitenkant kan zijn. Ik denk ook dat hoe hoger de intelligentie hoe minder betrouwbaar een IQ test kan zijn. En natuurlijk zijn 2-e en multi-e ‘s al helemaal complex denk ik.
Ik denk dat top-bottom en trial en error niet zoveel zegt. Het kan beide gebruikt worden denk ik. Het ligt misschien ook aan je ervaren met bijv trial en error. In hoeverre vertrouw je jezelf, je instinct, dat je keuze waarschijnlijk goed zal zijn.
Voor mijzelf: trial en error was nooit een optie. Als klein kind al niet. Toen ik ouder werd kon ik redeneren wanneer trial en error een acceptabele optie was. Maar comfortabel is hij eigenlijk nooit. Alles roept vragen op, trial en error dus ook.
Ik doe zowel top-bottom als bottom-top redeneren. Ze vullen elkaar aan. Ik begin wel altijd eerst top-bottom. In alles. Dat is onbewust trouwens. Net als de bottom-top erbij halen als dat nodig is (wat vaak nodig is want het werkt bevestigend).
Maar het is een continuüm zoals Koekie zegt. Een harde grens is er niet ; waar stap voor stap redeneren eindigt en skip-thinking begint is waar hb ontstaat. Ik denk dat het in elkaar overgaat, ik denk dat een hb’er soms ook wel stap voor stap kan denken, of gewoon trial en error doet, en de top niet ziet en dus wel vanaf bottom (of halverwege) omhoog moet gaan. Net zoals een begaafd persoon soms skip-thinking doet of top-bottom als het een onderdeel / onderwerp is waar hij goed in is.
Misschien is het wel zo dat hoe hoger de intellligentie, hoe minder gebruik gemaakt hoeft te worden van de andere manieren van redeneren?
Wat ik ook interessant vind is meta-denken. Ik ben een meta-denker op veel gebieden (voorheen noemde ik het een puinzooi, nu heet het meta. Klinkt wel positiever 😋 )
ik ben benieuwd of er anderen zijn hier die dit hebben en op welke gebieden 🙂
