R. doet dit ook. Het is wat [verwijderd] zegt, het geeft hen dan een gevoel van veiligheid om weer even "klein" te mogen zijn. Wij gaan er (ook in overleg met R.'s speltherapeut) vaak juist in mee. Het komt alleen niet altijd handig uit, dus wij leren R. wel dat er een tijd en een plaats voor is. In het openbaar, of als je in gesprek bent met een volwassene is bijv. niet die tijd. Dan zeg ik: "ik wil nu graag even praten met R. van 8 jaar." Ze snapt heel goed wat ik daarmee bedoel en praat dan ook meteen weer normaal. Soms zeg ik er bij: "als we straks thuis zijn mag je wel even baby'tje spelen." En ook als ik dat niet zeg, weet ik dat ik haar later op een geschikt moment even extra moet aanhalen. Dan gaan we bijv. lekker onder een dekentje op de bank tegen elkaar aanzitten om een filmpje te kijken of (voor) te lezen.
Als je op zo'n moment altijd afwijzend of geïrriteerd reageert, is je reactie dus eigenlijk het tegenovergestelde van waar je kind op dat moment behoefte aan heeft.
