Ik zie net haren aan een eetkamerstoel hangen, die stoelen trekken haar aan lijkt het wel. Ik pak het weg en zie dat het gewoon weer een pluk haar van dochter is, een eruit getrokken pluk.... de haren zitten te netjes bij elkaar om een toevallige verzameling te zijn. Bij navraag ontkent ze het weer gedaan te hebben. Haar standaard antwoord, ik weet het niet, is alles wat ik krijg. Ik zou zo graag willen weten wat er in dat hoofdje om gaat als ze besluit een pluk haar eruit te trekken, wanneer ze onverklaarbaar verdrietig is, ik wil een ander antwoord dan ik weet het niet. Dat het in haar hoofdje anders werkt dan bij het gemiddelde kind is mij allang duidelijk, ik zou zo graag willen weten wat er daar gebeurd, ik ben moe en gefrustreerd van dat ik weet het niet. Ik kan haar niet helpen met ik weet het niet, ik kan er gewoon niks mee. Dat is wat mij het meest frustreert, ik kan haar zo niet helpen, ik kan haar verdriet niet wegnemen, ik kan haar niet uitleggen waarom ze niet verdrietig hoeft te zijn, waarom het niet nodig is om haar haren uit te trekken. Lieve kleine meid, ik wil je zo graag helpen maar ik kan het niet zolang ik niet weet wat er in jouw prachtige hoofd om gaat.
