Ik hoop dat ik het duidelijk omschrijf. Man en ik zijn dit jaar 10 jaar getrouwd. 15 jaar samen, vanaf onze puberjaren (15-16 jaar). we hebben twee kinderen van 6 en 2,5
Een jaar geleden zijn we in relatietherapie gegaan. Het liep allemaal wel, maar we waren niet gelukkig. We gaven onze relatie een 6.
Veel gepraat, gehuild, ruzie gemaakt. Twee-wekelijkse gesprekken en in februari zijn we drie dagen met onze relatietherapeut weggeweest. We kwamen dichter bij elkaar en hebben toen ook uitgesproken dat we samen verder zouden gaan.
helaas werd onze coach ziek (Corona) en ze is nog steeds niet volledig aan het werk. Vrij abrupt zijn de gesprekken dus gestopt. De eerste tijd ging het best goed samen maar na een tijdje kwam de klad er weer in: minder praten, weinig interesse, amper seks, geen tijd meer samen doorbrengen.
Vanavond hebben we samen gepraat. Hij weet niet meer of het wel goed komt. Waarom geven we de relatie geen prioriteit? Waarom kost het energie i.p.v. dat het dat oplevert? Waarom steken we er geen tijd in?
ik vroeg hem of hij er nog in geloofd dat onze relatie een 9 kan worden. Hij wist het niet (was het antwoord na lange tijd)
Geloof ik er nog in? We zijn verschillend, We hebben weinig gezamenlijke interesses. Nadat ik heel lang heb geprobeerd mijn man te veranderen heb ik geleerd om de verschillen te accepteren en daar zelfs het mooie van te zien. Maar ja, makkelijk is het niet. Gezamenlijke interesses en dromen waar je avonden over kan praten zijn er niet, dat maakt het niet makkelijk om verbinding te voelen.
Ik vraag me eigenlijk af; wanneer besluit je uit elkaar te gaan? Wanneer heb je genoeg geprobeerd?
Ik krijg namelijk buikpijn van het idee dat ik alleen verder moet. Dat we dat de kinderen moeten gaan vertellen. Mijn ouders. Vrienden.
(Een klein beetje lijkt het me ook wel fijn: eigen keuzes maken, geen gezeur en gepush.)
Wie heeft ervaring of kan inzicht geven?
