Snel boos/geïrriteerd

Nescio

Corona en de lockdown hebben deze slechte eigenschappen van mij echt niet goed gedaan. Ik ben best een heethoofd, maar alleen in 'veilige situaties'. Buiten of bij mensen die ik niet of minder goed ken, ben ik altijd de rust zelve. Ik houd niet van conflicten en zal dus nooit iemand flink de waarheid zeggen, ook al verdient hij/zij dat misschien wel.

Maar van nature ben ik best een heethoofd. Ik kan me boosmaken op mijn computer, een prullenmand of servies. In discussies met mijn man heb ik snel de neiging in overdrive te gaan en dan met stromende tranen mijn punt proberen te maken (wat uiteraard niet lukt). Ik schaam me om het toe te geven, maar ik heb dus weleens uit pure frustratie iets kapot gemaakt. Dit is wel verbeterd sinds ik kinderen heb, dat heeft me zachter en geduldiger gemaakt en ik wil ze natuurlijk niet een slecht voorbeeld geven.

Dat gezegd zijnde, ik maak me nog altijd veel meer druk dan een gemiddelde persoon. Dat maakt me niet alleen boos, maar ook verdrietig, angstig, piekerachtig. En ik wil hier echt vanaf. Ik word er geen beter/leuker mens van en dat stressen en kwaad maken werkt ook nog eens niet. Er zijn zaken waar ik niks aan kan veranderen, en de zaken waar ik wel iets aan kan doen, moet ik gewoon aankunnen of tenminste me niet laten vangen door van alles. Op een slechte dag kan een brief van de belastingdienst me al de gordijnen in jagen.

Ik doe yoga en dat kalmeert me op zich wel en helpt me om de algemene situatie positiever in te zien, maar toch ben ik opvliegender dan normaal. Ik vind dit vervelend, puberachtig en wil echt niet dat mijn kinderen dit gaan overnemen (ik zie wel heel veel trekjes van mijn oudste in mij, en dit gaat haar zoveel moeite geven in haar leven).

Zijn er tips, of zou ik zo'n anger management therapie moeten volgen?

Vulpen

Voor mij ook herkenbaar.

Nescio Dit is wel verbeterd sinds ik kinderen heb, dat heeft me zachter en geduldiger gemaakt en ik wil ze natuurlijk niet een slecht voorbeeld geven.

Bij mij is het juist verergerd. Mijn kinderen halen echt het slechtste in mij naar boven, ik vind dat zo erg. Maar ik kan echt woedend op ze worden als ze niet luisteren, bah. Denk door slaapgebrek en omdat kinderen gewoon stelselmatig over je grenzen heen gaan? Ik zie op zo'n moment vaak ook niet meer dat ze het niet expres doen om mij te zieken.

Blue Terwijl al die drift mij als kind dus heel erg beangstigde en ik daarom (denk ik) nog steeds bang word als mensen boos worden.

Idem hier! Ik kan totaal niet tegen boze mensen, ik voel me dan totaal weerloos. Ik uit mijn woede ook nooit naar andere mensen toe, altijd naar spullen of mezelf. En ja, jeugd en genen zullen ongetwijfeld een rol spelen. Bij mij thuis werd nooit ruzie gemaakt, maar mijn vader kan wel enorm driftig worden. Ineens, uit het niets, ik vond dat zo eng vroeger. Maar zelf doe ik het precies zo.

Manque

Nescio Ik lees dit topic nu pas!

Ik herken het min of meer bij @LucP, we hebben het er vandaag nog over gehad. Ik heb het zelf helemaal niet, vind het ook echt lastig om me te verplaatsen in mijn man als hij erdoor overvallen wordt. Uiteraard kan ik me ook wel ergeren aan dingen, maar dan probeer ik het op te lossen. Iets ter sprake brengen, uit de situatie gaan, dat werk. En als ik het niet kan oplossen, bijvoorbeeld omdat onze zoon de hele tijd herrie maakt en ik barstende koppijn heb, dan word ik eerder verdrietig of wanhopig dan boos. Boosheid kan voor mij ook een activerende emotie zijn. Omdat ik iets onrechtvaardig vind, of niet kloppend, maak ik er werk van.

Het lijkt me heel lastig om zo overvallen te worden door boosheid dat je jezelf niet meer in bedwang hebt. Zeker als je het gevoel hebt dat je anderen (en misschien ook jezelf?) ermee tekort doet 🙁 Het wordt zo'n vicieuze cirkel op deze manier: je word boos uit onmacht, je reageert op een manier die je onacceptabel vindt omdat het zo ongecontroleerd is, het gevoel van onmacht wordt gevoed.

Misschien is onderdrukking van die woede niet de juiste focus, maar juist de opbouw van zelfvertrouwen. Als je het vertrouwen hebt dat je met situaties kunt dealen, loopt de emotie misschien niet zo hoog op.

Klinkt uiteraard makkelijker dan het is. Ik sta niet in jouw schoenen, dus ik weet niet hoeveel moeite het kost. Dat maakt het lastig om je advies te geven. Maar ik wil wel even zeggen dat ik het vervelend voor je vind dat dit zoveel stress oplevert en het zo'n deuk in je zelfbeeld slaat. Feit dat jouw situatie zo herkenbaar is voor anderen toont wel aan dat het niet raar is of iets dergelijks.

Hooyo-shimbir

Ik kan alleen maar zeggen dat ik dit heel erg herken en ook zo ben 🙈. En idd alleen in “veilige situaties”. Ik lees even mee hier.

Nescio

Hooyo-shimbir alleen een like voor de herkenbaarheid 😁 ik moet wel zeggen dat het per dag erg kan verschillen. Ik kan opstaan met een soort irritatie in mijn lijf die er maar moeilijk of niet uitgaat. En soms heb ik weken 'goede periodes'.

Blue

Heel herkenbaar. Ik kan ook heel woedend worden. Precies wat je schrijft, dan voel ik een bepaalde irritatie door mijn hele lijf, die zich bij elk klein ongemakje of tegenvallertje opbouwt. Ik weet dat het gebeurt, ik kan het ook relativeren in mijn hoofd, ik weet dat het onzin is als ik daar boos om word... En toch, dat gevoel is dan zo intens dat ik opeens kan ontploffen.
En dan kan ook gaan huilen of schreeuwen. Sowieso eindigt elke woede bui dan in een huilpartij omdat ik me er zo voor schaam.

Maar het ergste vind ik nog wel dat ik in een reflex wil gaan slaan.
Zoals vorige week, toen ik op een paar kinderen paste. Als ze dan zover gaan dat ze echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen, dan moet ik echt moeite doen om ze geen klap te verkopen... Of als we even stoeien en eentje springt per ongeluk heel hard op mijn buik, wat erg pijn doet, dan wil ik ook uit reflex dat terugdoen.
En ik vind dit zo, zo erg van mezelf! Ik schaam me hier heel erg om en kan echt heel lang met schuldgevoelens rondlopen als ik 1 van de kinderen dan wat hardhandig vast heb gegrepen.

En dit is eerlijk gezegd ook een van de redenen dat het me doodeng lijkt om zelf kinderen te krijgen... Wat als ik mij niet kan inhouden? Ik vind dat een hele enge gedachte, want ik zou een kind nooit wat aan willen doen😔

Blue

Ik vind het ook heel puberaal van mezelf. Ik vind dat ik mijzelf onder controle zou moeten kunnen houden...

En waar zou het vandaan kunnen komen ja? Soms gaat het maanden goed, en opeens weer niet. Zou het aan de pil liggen? Aan jeugd ervaringen? Karakter?
Hoe dan ook wil ik er wel iets tegen doen, ik ga het aankaarten bij mijn therapie. Ben benieuwd wat ze te zeggen hebben.

Het gekke is namelijk dat ik geweld en woede echt vreselijk vind. Als anderen hun stem maar enigszins verheffen kan ik al bang worden en verstijven.

Torretjeee

Blue wat jij schrijft herken ik ook wel. Bij mij heeft het erg met mijn cyclus te maken. Als ik ongesteld ben dan kan ik niks hebben. Mijn kinderen halen dan echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik heb ze nooit geslagen of express pijn gedaan. Wel ben ik dan soms zo woedend om niks en zou ik ze het liefste een mep verkopen. Ik probeer dan gewoon even weg te lopen of schreeuwen. Dat laatste verdient dan ook geen prijs helaas 😒.

We hebben vorige jaar een nieuwe koelvries combinatie gekocht. Ik was boos dat de lade van de vriezer klem zat, dus ik trapte met mijn blote voet dwars door de lades heen 🤦. Overal bloed, en toch tevreden dat ik de deur van de vriezer eindelijk dicht kreeg.

Mijn jongste zoon is ook een heethoofd, die liep eens tegen de deur en begon de deur te slaan. Boos op de deur, hij was toen nog geen 2 jaar. Denk dat het ook wel genetisch bepaald is.

Nescio

Torretjeee dat van die vriezer had mij ook kunnen gebeuren..dat het met mijn cyclus te maken heeft geloof ik ook wel. Ik kan precies zeggen wanneer ik ongesteld word en dat is knap, want ik heb een heel onregelmatige cyclus.

De neiging om te slaan herken ik ook wel Blue. Ik haal mezelf dan uit de situatie. Als dat niet lukt door omstandigheden houd ik me altijd voor dat mijn kinderen me niet expres dwars willen zitten. Het lukt wel om met een zekere objectiviteit naar hun gedrag te kijken. Natuurlijk word ik ook boos, maar ik merk wel dat die boosheid vaker 'gespeeld' is dan dat ik echt serieus kwaad ben.

Mijn man krijgt vaak mijn frustratie over zich heen. Maar die blijft zelf altijd rustig dus dat helpt ook wel.

Blue

Torretjeee dat genetisch bepaald geloof ik ook wel.
Ik weet nog dat verschillende slaapkamerdeuren bij ons thuis vroeger een flink gat hadden... Dan waren mijn broers weereens boos en schopten ze zo een gat in de deur.
En eentje heeft eens met zijn blote vuist een ruitje doorgeslagen van de voordeur.

Dus ik vind het niet gek dat ik ook een tikje van die drift heb meegekregen 😉
Terwijl al die drift mij als kind dus heel erg beangstigde en ik daarom (denk ik) nog steeds bang word als mensen boos worden.

Nescio

Vroeger mocht er trouwens niet over emoties gepraat worden. Als je boos was, was je sowieso niet serieus te nemen en van verdriet werden mijn ouders ongemakkelijk. Net als van ziek zijn. Boven een bepaalde leeftijd kon mijn moeder me wel wegkijken als ik ziek op de bank lag. Overdag op de bank liggen was een doodzonde. Dus lag ik maar in bed, dan zag ze mij niet en voelde ik haar groeiende irritatie niet.

[verwijderd]

Ik ben een driftkop en opvliegend. Op het kinderachtige af, zoals vliegende iPhones, mijn hand kapot slaan tegen een muur uit frustratie en onredelijk pissig worden. Ik noem het mij passievolle karakter (klinkt beter 🙄).

Al mijn emoties kunnen wat extreem zijn, ook blijdschap. Het wordt bij wel steeds milder over de jaren. Er is al heel lang niks gesneuveld en de hele heftige ruzies zijn ook al even geleden. Is het leeftijd? Komt het doordat ik al jarenlang bezig ben mindfulness en acceptatie-oefeningen? Raak ik mijn energie kwijt in sporten? Is het een combinatie? Eerlijk gezegd weet ik het niet.

Ik weet wel dat stress, teveel prikkels en vermoeidheid triggers zijn. De boosheid is bij mij vaak een uiting van machteloosheid en gevoel van verlies van controle. Ik ben nu bezig met een compassietraining en daar zitten voor mij ook bruikbare dingen in.

[verwijderd]

Ik herken het ook helaas. Ik heb een hele ongezonde relatie met boosheid vanuit mijn verleden. Bij mij zit het ook in de familie, maar waar het bij mijn vader werd weggezet als temperamentvol, ben ik om mijn driftbuien uit huis geplaatst, is de politie ingeschakeld door mijn moeder etc. Met gevolg dat ik nu zo bang ben voor afwijzing wanneer ik boos ben dat het me echt belemmerd in het dagelijks leven. Ik kan rustig een paniekaanval krijgen omdat ik het niet eens was met een klantenservice medewerker, dan kan ik tijdens het gesprek nog heel netjes blijven, het feit dat ik boosheid voelde is dan voor mij al een reden om mezelf enorm hard af te wijzen.
Terwijl ik nog nooit daadwerkelijk geweld gebruikt heb, niet naar mensen en zelfs spullen zijn veilig. Wel kan ik flink schreeuwen of schelden. Vaak hoeft het maar iets heel simpels te zijn, een placemat die niet is opgeruimd ofzo, maar dat is dan de druppel. Dit herken ik dan ook volledig:

[verwijderd] Ik weet wel dat stress, teveel prikkels en vermoeidheid triggers zijn. De boosheid is bij mij vaak een uiting van machteloosheid en gevoel van verlies van controle.

Nescio

Vulpen [verwijderd] [verwijderd] Ysabella June Bubblicious

Bedankt voor de reacties. Er zit heel veel herkenning in. Ik denk dat mijn drift ook uiting is van pure onmacht. Want ook ik voel me naar als ik moet zeggen dat ik ergens niet tevreden over ben (bijv aan een klantenservice) en dan kan ik me zelfs een slecht mens voelen. Dat slijt gelukkig al, maar die irritatie en boosheid helaas niet.

Ik ben op de verkeerde momenten boos, denk ik. Ik moet boos durven worden (zonder te gooien en schelden dan) waar het nodig is, ook bij derden. En thuis/waar het niet nodig is, moet ik het juist meer onder controle zien te krijgen..

Bubblicious

Vulpen Wat jij zegt vind ik heel herkenbaar.
Vooral einde van de dag als Ik moe ben kan ik zo snel geïrriteerd raken en boos worden.
En ook snauwen waardoor ik weer boos word op mezelf dat ik zo reageer.

Ysabella

Deels herkenbaar, ik ben echt de rust zelf ontzettend stoïcijns, maar bij bepaalde dingen voel ik mij toch een woede in mijn lijf. Mijn hemel. Het valt ook niet uit te leggen wat voor soort gevoel dat is wat opeens de kop op steekt. Het liefste gooi ik dan alles door de kamer of zou ik ergens keihard op willen slaan, maar dat doe ik dan niet.
Ik moet ook zeggen dat niemand dit weet en dat er altijd word gezegd dat ik de rust zelf ben. Uh uh...

June

Ik meld me.
ik ben een enorme driftkikker.
slopen zou ik wel willen, maar ik kan me gelukkig nog inhouden.

soms stamp ik weg en zie ik mijn dochter in elkaar kruipen. Dan ben ik zo boos op mezelf. Waarom doe ik hen dat aan?

[verwijderd]

Eerlijk gezegd weet ik niet of ik er in geloof dat iemand "van nature een heethoofd" kan zijn, zoals @Nescio in de OP schrijft. Ik lees dat er hier meer dames zijn die iets dergelijks over zichzelf schrijven, maar ik weet dus niet of ik daar in geloof. Natuurlijk zijn sommige karakters veel rustiger en meegaander en andere temperamentvoller, maar dat iemand echt van nature een heethoofd kan zijn...? Ik betwijfel het. En als dat al kan, betwijfel ik of dat bij jullie allemaal het geval is.

Ik denk dat bij veel mensen met driftbuien/woedeuitbarstingen er iets mis gaat in hun emotieregulatie. Ik denk dat deze mensen in veel gevallen heftige overtuigingen en/of emoties hebben bij de emotie boosheid. Ik lees in topic dingen als: het maakt me boos, angstig, verdrietig, piekerachtig, ik schaam me er voor, ik vind het puberaal van mijzelf. Kortom, jullie veroordelen het van jezelf als je boos bent. Alleen al met deze gedachten en de emoties die die oproepen, vind ik het niet gek dat jullie een heel negatief beeld hebben van je eigen boosheid.

Ik denk dat veel mensen die vaak woedeuitbarstingen hebben vroeger thuis niet hebben geleerd hoe je op een goede manier om kunt gaan met boosheid. Met boosheid an sich is namelijk niks mis. Het wordt pas verkeerd als je die op een verkeerde manier uit. Ik lees dat hier ook een paar keer: mensen die vroeger een ouder of broer hadden die enorm boos kon worden, waardoor zij eigenlijk bang zijn voor boosheid, of zich er heel onprettig bij voelen. @[verwijderd] is zelfs uit huis geplaatst vanwege driftbuien! Hoe traumatisch is dat?! 😱 Als dat gebeurd, ga je boosheid zien als iets negatiefs en wil je zelf niet boos worden. Als je dan iedere keer dat je (een beetje) boos wordt je boosheid onderdrukt (omdat je niet boos wilt worden) lijk je aan de buitenkant inderdaad de rust zelve. Als je dat heel vaak doet, word je zo bedreven in het onderdrukken van je boosheid, dat je de boosheid bij jezelf niet eens opmerkt. Het probleem is echter dat emoties zich niet tot in het oneindige laten onderdrukken. Al die boosheid en spanning bouwt zich op, tot het moment dat er iets gebeurt wat het te groot maakt om nog te onderdrukken en dan ontplof je. Je denkt dan dat het uit het niets komt, maar in werkelijkheid komt het helemaal niet uit het niets: het was al langzaam opgebouwd, alleen dat had je niet opgemerkt. Vervolgens zeg je allerlei negatieve dingen/oordelen over je boosheid en over jezelf, zoals ik in de vorige alinea opnoemde. Dan vind ik het niet gek dat je gaat denken dat je van nature een heethoofd bent.

Nescio

[verwijderd] dat is heel opmerkzaam en een goede analyse. Ik zei ook dat ik grote moeite heb om bij 'derden' aan te geven dat ik gewoon boos ben. En vervolgens komt het er thuis uit in de vorm van een uitbarsting, 'om helemaal niets'.

Ik ga hier eens over nadenken.

Vulpen

[verwijderd] En heb je ook een oplossing? 🙃

[verwijderd]

[verwijderd] heel mooi omschreven. Dit is iets waar ik met mijn vriend en met mijn psycholoog ook regelmatig over praat, en hoewel het nog een flinke weg is die ik daarin te gaan heb helpt het om het zo ook van jou te lezen. Ga je bericht opslaan! ❤

[verwijderd]

[verwijderd] ik denk dat wat je aangeeft in veel gevallen zeker opgaat.

Niet altijd, want ik denk zelf dat het zeker wel een deel aanleg kan zijn, eventueel icm jeugd of andere ervaringen. Groot deel van mijn familie (buiten mijn kerngezin om) zijn enorme driftkikkers en mijn jongste ook. Daarentegen zijn we ook enorme enthousiastelingen en kunnen we ook hartverscheurend huilen alsof de wereld vergaat. Overdrijven kunnen we ook als de best, volgens mij zit dat ook in de genen 🙈.

Bij een groot deel van mijn familie gaat het verhaal van de jeugd niet op. Noem het temperamentvol of impulsief of passievol of toch onze adhd-genen (komt wel veel voor), maar feit blijft dat zeker bij ons niet alles is weg te schrijven naar jeugd. Voor mijzelf kan ik mij er nog iets bij voorstellen, maar bij de rest niet.

Overigens heeft niemand bij ons ook een probleem met boos zijn en wordt het ook echt niet onderdrukt. Ik gooi het er zelf echt direct uit als ik boos of geïrriteerd ben. Als ik moe, overprikkeld of gespannen ben, gaat dit echt ongecontroleerd. Idem bij angst en machteloosheid. Al denk ik ook steeds vaker laat maar zitten, want ik ga mijn energie hier niet aan verspillen. Boosheid is echter een net zo normale emotie als blijdschap in mijn ogen.

Wel hebben de meesten van onze familie wel een probleem met de manier waarop de boosheid soms geuit wordt. Daar schamen we ons (en terecht vind ik) voor en dat gedrag veroordeel ik ook van mijzelf. Ik vind deze manier van reageren ook echt negatief en puberaal. Ik zie boosheid an sich dus niet als negatief, maar dat driftkikker gedrag wel. Ik ben een volwassen vrouw en verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag. Daar moest ik van mijzelf de afgelopen 15 jaar wel aan werken, want dit gedrag vind ik onacceptabel. Of het bij mij nu deels wel uit mijn jeugd komt, maakt daarin voor mij uiteindelijk niet uit. Ik heb echt een bloedhekel aan slachtoffergedrag en ‘ik kan er niks aan doen-geneuzel’ (en dat komt natuurlijk ook uit mijn jeugd 😉).

[verwijderd]

Vulpen Ja. Als je boos bent, moet je dat gevoel niet achteloos onderdrukken, maar opmerken en toelaten. Wat niet hetzelfde is als de boel kort en klein slaan. 😉 Voel gewoon: "ik ben boos." Voel wat voor sensaties het geeft in je lijf. Zeg tegen jezelf dat het terecht is dat je boos bent, want ... (wat diegene doet ís ook niet eerlijk, diegene ís ook onbeschoft, enz). Als je gaat oefenen om je boosheid gedoseerd toe te laten (bij voorkeur in een veilige omgeving), ga je merken dat je ook op een goede manier om kunt gaan met je boosheid. Dat er niks ergs gebeurt als je boos bent. Dat er niemand gewond of getraumatiseerd raakt als je boos bent. Dan leer je op je gemak te zijn met je boosheid. Je leert dat het niet erg is om boos te zijn en dan ga je na een tijdje ook zien dat al die oordelen die je hebt over je boosheid niet kloppen/niet terecht zijn.

Volgende pagina »