Mijn hoofd gaat alle kanten op.

[verwijderd]

Iedereen weet denk ik wel dat we eind vorig jaar een miskraam hebben gehad.
Vlak daarvoor hadden we de wens voor een 2de kindje afgesloten.
Tja, en toen werd ik zwanger en ging dat mis.
Sindsdien gaat mijn hoofd alle kanten op.
Ik weet het gewoon niet meer.
De wens voor een tweede kindje is er bij ons beide blijkbaar nog wel, we zien de leuke kanten: onze zoon een grote broer, met zijn viertjes zijn, opnieuw een zwangerschap mogen mee maken een kleintje opvoeden.
Maar we zien ook de andere kanten: ik heb een zware depressie gehad, een huilbaby, de intense vermoeidheid, wat als onze zoon het totaal niet leuk vindt/ aan kan(Ik heb zelf geen goede band met mijn broer, daar komt die gedachte vandaan.)
We zijn nu gezond en met zijn drieën gelukkig, maar toch blijft die twijfel. Ik merk dat ik er de laatste tijd emotioneel onder ben en niet weet wat te doen.
Ik verwacht ook geen antwoorden hier hoor, maar misschien een beetje herkenning en ik kan even mijn ei kwijt.

[verwijderd]

[verwijderd] dank je wel!

[verwijderd]

Hi Snow,
Wat vervelend zeg.. ik snap dat wat je allemaal hebt meegemaakt toch voor een omslag kan hebben gezorgd.
Zelf heb ik niet in diezelfde situatie gezeten, maar ook ik moest een hoop 'eerste kind ervaringen' een plekje geven voor ik aan de volgende wilde denken.
Uiteindelijk hebben de positieve lange termijn effecten van een tweede lind het gewonnen van eventuele korte termijn nadelen.

Je zult hierintoch je partner nodig hebben.. heb je het er met hem over gehad?

Pietje1987

Hier ook een heel andere situatie, maar net als [verwijderd] een aantal vervelende ervaringen rondom eerste kind, waardoor we langer hebben gewacht met een tweede dan we anders wellicht hadden gedaan. We hadden eerst een aantal zaken die we samen moesten verwerken.

Neem vooral de tijd voor je/jullie gevoelens, er is geen goed of fout hierin!

Elsie89

Mijn wens voor een 2e was vrij sterk maar mijn man zag ook heel veel beren op de weg. Ons1e kind is verstandelijk beperkt door n chromosoomafwijking. Hij was erg bang voor herhaling (laten testen kans kleiner dan 1%) of dat we een 2e kind niet voldoende aandacht konden geven dat we er niet evenveel van zouden houden dat we het zelf niet aan zouden kunnen etc. We hebben het er gewoon af en toe over gehad en na een jaar had hij zoiets van ja ik zie het zitten. Toen heeft het nog bijna 1.5 jaar geduurd voor ik zwanger werd in die tijd is de wens echt nog gegroeid bij hem. Bij uiteindelijk de positieve test was hij ook echt heel blij.
Punt van mijn verhaal geef het tijd als die wens er is wordt het waarschijnlijk op een gegeven moment sterker dan je angsten. En zo niet dan is met zn drieën ook prima.

[verwijderd]

Je schrijft dat de beslissing dat er geen tweede zou komen genomen was. Ik vraag me dan heel erg af wat de achtergrond was van die beslissing. Was dat een beslissing van het hoofd, of van het hart? Of was dat vooral een beslissing vanuit angst? Wat waren de overwegingen en gevoelens toen?

[verwijderd]

[verwijderd] Het was vooral een beslissing met het hoofd en uit angst. Ik ben via IUI zwanger geworden, omdat ons verteld was dat op natuurlijk wijze zwanger worden niet zou kunnen bij ons.
Het hormonen spuiten heeft mij geen goed gedaan, ik werd er heel somber van.
Omdat wij geen traject meer in wilde met hormonen spuiten hebben we toen besloten dat we ook gelukkig zijn met 1 kindje.

Honkeytonk op zich niet, maar ik ben ook half de 30, dus als we nog een kindje zouden willen, moeten we niet te lang wachten.

Angel1980 op het moment dat ik eind vorig jaar zwanger was, lag er binnen een week een compleet plan: ik zou tijdens en na de zwangerschap begeleiding krijgen, man zou vakantie nemen en daarna zouden mijn ouders het overnemen. Dus alle bezwaren waren weggenomen.
En dan blijft er vooral angst over voor het onbekende en de 'wat als'.....

Honkeytonk

Moet je perse een beslissing nemen daarover nu? Kan het niet zo zijn, zoiets als, nu durven we het nog niet aan, laten we over x weken er nog eens over hebben? Ik bedoel meer, je twijfelt en ik denk logisch, je hebt even morgen proeven van een nieuwe zwangerschap, jullie hebben bepaalde dingen bedacht dat het toch ging lukken en dan gaat het mis en moet je weer schakelen. Maar ik denk dat je niks moet. Laat de twijfel bestaan, spreek met elkaar. En ik denk dat er dan een moment komt dat het duidelijker wordt in je gevoel.

Het is denk ik wel belangrijk om met elkaar hierover in gesprek te blijven.

Angel1980

Wat ik altijd ingewikkeld vind met zulke grote beslissingen, is dat je nooit kan voorspellen hoe het gaat verlopen. Misschien verloopt je zwangerschap fantastisch, geen depressie e.d., geen huilbaby en worden het beste vrienden. Maar je weet het niet, het kan alle kanten opgaan.

Wat mij dan helpt is om na te denken over waar ik wel invloed op heb. Wat zou je wel kunnen sturen, wat heb je geleerd en kan je nu anders doen. Kan je voorafgaand met de verloskundige jouw angst voor stemmingsklachten bespreken of alvast een plan maken mocht blijken dat de baby veel huilt. Een groot voordeel is dat je nu weet wat er mogelijk kan komen en waar je zelf tegenaan liep. Echter als je teveel angstgedachtes blijft houden zoals "maar wat als.." dan zou ik het nog even uitstellen. Of met iemand (bijvoorbeeld een hulpverlener) over dit onderwerp praten als jouw kinderwens sterkt aanwezig blijft.

En wat je ook besluit, niks is goed of fout, als jullie er beide maar achter staan.

[verwijderd]

Ik herken het in de zin van dat ik ook een depressie kreeg na Robbie. Robbie was geen huilbaby en ook had hij redelijk snel een ritme waardoor ik geen extreme vermoeidheid heb gekend.. niet voor lange periode althans. De 1e 2/3/4 maanden zijn altijd doodvermoeiend natuurlijk.

Mijn vriend en ik hebben er veel over gepraat, maar ook niet teveel. Daarmee bedoel ik dat je er met je hoofd en hart vrijwel nooit helemaal uitkomt omdat je simpelweg van te voren nooit weet hoe het gaat zijn. Je neemt opnieuw een sprong en hoopt.. dat is heel eng.
Maar ook hebben we er wel veel over gepraat want het is een grote beslissing. In ons geval moesten we rekening houden met opnieuw een depressie, en Robbie heeft flinke ASS wat ook risico meebrengt, ons extra zorgen kan geven, de 2e baby kan ook ASS hebben (of iets anders) 2 zorgenkindjes zou echt zwaar zijn.
En buiten dat had ik ook de ‘standaard’ zorgen van ‘Doe ik mijn eerste niet tekort?‘ ‘Wat als hij en zijn broertje/zusje een hekel krijgen aan elkaar?‘ ‘Wat als ons hele ritme verstoord wordt, het loopt net lekker.‘

Wat ons de doorslag gaf was de liefde in ons hart. Ook gunnen we Robbie juist een sibling ondanks dat er misschien moeilijkheden ontstaan. Ook voor Rémy vind ik het goed dat hij een broer heeft met moeilijkheden. Je kunt zoveel leren van iemand die het leven anders ziet/ervaart dan jij. hun band zal (hopelijk) uniek en sterk zijn.

Rémy is een hele zoete baby. Ja hij huilt en lekt door en slaapt de ene keer goed en dan opeens weer dramatisch, lol, maar het leven met hem erbij is nòg leuker en nòg mooier. Dat kon ik mij niet voorstellen... hoe kun je evenveel houden van een 2e als van een eerste? Geen idee, maar het kan dus 🙂

qua depressie: gelukkig geen depressie deze keer. Wel kraamtranen de eerste 2 weken, maar deze voelde al anders dan de hevigheid van een depressie bij Robbie.
Moeilijk te zeggen waardoor vorige keer wel en deze keer niet. Maar ik denk zelf dat het een combinatie van factoren is. Meer ervaring dus minder onzekerheid, mijn leven lag al overhoop door een peuter dus een baby kan daar ook wel bij (haha) , veel minder lange bevalling waardoor minder vermoeidheid tijdens de kraamweek, borstvoeding ging heel goed ipv superdrama, mijn gevoel over Rémy is goed; bij Robbie had ik vanaf dag 1 heel veel zorgen en angsten (achteraf omdat ik toen al voelde dat er iets met hem was).
Toevoeging: ook een grote factor was dat ik niet in contact stond met mijn gevoel. Ik ben heel nuchter opgevoed; Gevoel/emotie is zwakte , liefde gaat via het hoofd niet via het hart. Ik werd heel hard geconfronteerd dat ik helemaal niet zo ben.. Ik ben naast een logicamens ook een gevoelspersoon. Een kind krijgen is 1 en al gevoel.. zoveel liefde, zoveel gevoel kon ik niet aan.. Ik ben van de boekjes en de onderzoeken en wetenschappelijke bewijzen.. en toen kreeg ik een baby die niet aan boekjes en wetenschap doet! Ik was mezelf helemaal kwijt. Nu weet ik wie ik ben. Ik ben kalmer en meer tevreden.. vanuit die sterkte kan ik de wispelturigheid van een baby/kind ook veel beter aan.

In mijn achterhoofd hielden we rekening met de mogelijkheid op depressie. De vk wist daar ook van, mijn familie wist ervan. Ook wist ik dat de depressie voorbij zou gaan mocht ik er 1 krijgen. Dat hielp veel!

Een kind krijgen is ook gewoon doen.. doen en zien waar het schip strand, niet teveel over nadenken. Onverantwoord misschien maar dat is kinderen krijgen sowieso een beetje 😛