Hopsatee Heel herkenbaar. Toen R. bijna 2 was lmhad ze er ook interesse in. Op het kdv ging ze mee in de plasrondes en als ik thuis naar de wc ging, pakte ze regelmatig zelf het potje en ging er op het potje naast zitten. Ze deed toen ook een paar keer een plasje en/of een poepje op het potje. Wij dachten dus dat ze er aan toe was en dat dit een mooie aanleiding was om haar zindelijk te maken. Maar zodra we de luier uitlieten, ging het niet meer. Het ene na het andere ongelukje en zodra we met haar in de buurt kwamen van het potje begon ze te huilen. Na twee dagen was ze zo overstuur dat we gestopt zijn. Ze heeft daarna máándenlang niet in de buurt van het potje willen komen. Iets meer dan een half jaar later hebben we het weer geprobeerd en toen was het binnen een paar dagen gepiept.
Kortom: soms denk je dat een kind het snapt en er klaar voor is, maar is het dat toch niet. Mijn persoonlijke ervaring is dat zindelijkheidstraining dan alleen maar veel frustratie oplevert en meer kwaad doet dan goed. (Waarbij ik me natuurlijk realiseer dat het ene kind het andere niet is en dit niet voor ieder kind zo hoeft te werken.)
