Onze dochter ging al in de kraamweek van wieg bij ons op de kamer naar ledikant op eigen kamer. Ik ben absoluut geen fan van mijn kind bij mij op de kamer laten slapen.
In jouw situatie zou ik het echter voor nu zo laten. Het klinkt inderdaad alsof ze die geborgenheid nodig heeft. In een heel moeilijke en onveilige periode in haar leven (spanningen en emoties tussen haar scheidende ouders) is ze gewend geraakt aan het samen slapen en heeft dat samen slapen haar een groot stuk veiligheid en geborgenheid gegeven.
Nu heeft ze het nog steeds niet makkelijk, gezien de relatie met haar vader. Dat is natuurlijk niet alleen een probleem als ze bij hem is; dat werkt de week daarna echt ook door. En juist als je in bed gaat liggen en niet meer afgeleid bent, kunnen de emoties die daarbij horen naar boven komen, zelfs als ze er niet eens gedachten bij heeft, waardoor ze zich er niet eens bewust van is dat het daar mee te maken heeft. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze dan die veiligheid en geborgenheid van het samen slapen weer zoekt en dat ze in paniek raakt als je (op strenge wijze) probeert haar in haar eigen bed te laten slapen. Dat is voor haar nu echt nog een paar bruggen te ver.
Ik zou het dus of nog zo laten, of in kleine stapjes toewerken naar de situatie dat ze alleen in haar eigen kamer slaapt, bijvoorbeeld door de praktische opties die anderen in dit topic al genoemd hebben, zoals haar bed in jouw kamer zetten, of haar in haar eigen bed te laten slapen en zelf voorlopig in haar kamer op een matras op de grond te slapen.
Hoe je het ook doet: een streng regime gaat sowieso niet werken, want dit raakt bij haar heel diepe emoties en angst. Het moet dus sowieso met veel geduld en mildheid aangepakt worden.
