Ik moet even van mij afschrijven en een eigen topic leek mij fijner omdat ik dit gevoel vast wel vaker ga ervaren.
Ik ben inmiddels alweer bijna een week uit het ziekenhuis, wat valt dat tegen. Uiteraard was mij verteld dat het herstel wel even kan duren, maar ik heb een conditie van niks. Ook heb ik nog steeds lichamelijke klachten omdat het scheurtje wat het infarct heeft veroorzaakt nog moet genezen. En die klachten vind ik eng, ben telkens bang dat ze weer net zo erg worden als het moment toen ik het infarct had.
Ik vind dit enorm moeilijk, ik ben altijd ondernemend geweest ziek zijn paste nooit in mijn straatje en nu kan en mag ik amper wat. Ik heb thuiszorg 2 uur per dag, ontzettend fijn maar ook weer heel moeilijk. Mijn huishouden en de zorg voor de kinderen uit handen geven kan ik gewoon niet, maar nu ben ik het dus verplicht. Ik voel mij tegenover iedereen schuldig en het voelt voor mij zelfs wat als falen.
Vandaag heeft mijn man het ziekenhuis gebeld omdat ik dus nog best wat heftige klachten heb, als het goed is kan ik deze week nog heen. Dat maakt mij ook weer bang, wat als mijn hart toch meer schade heeft opgelopen dan dat ze eerst dachten. Ook weet ik dat met wat ik heb er nog veel onderzoeken gaan komen, maar ook dat er een kans is dat ze nog weer gaan katheteriseren om te kijken of het scheurtje genezen is. Het zijn vooral de onzekerheden waar ik niet tegen kan, ik word daar enorm onrustig van. En dan nog eens een lichaam welke ik niet meer vertrouw, ik sta gewoon gespannen in afwachting of de klachten zich weer gaan uiten tot een hartinfarct.
Ik probeer telkens mijn gedachten te verzetten door bijvoorbeeld te gaan lezen maar dat lukt niet, ik kan mijn gewoon niet concentreren en de letters gaan alle kanten op!
Oftewel ik voel mij momenteel enorm kut, en ik weet dat dit gevoel vanavond of morgen weer anders zou zijn maar die emotionele achtbaan put mij uit:
