Louelle81 Wat je in je eerste bericht schrijft herken ik heel erg bij mijn oudste stiefdochter. Zij heeft ADD en had ook in haar hoofd dat ze heel goed kan plannen en organiseren. We hebben daar wel veel gesprekken over gehad. De reden dat ze dat dacht is omdat plannen en organiseren voor haar heel belangrijk is om überhaupt iets gedaan te krijgen, maar ook omdat het bij haar niet vanzelf gaat en ze er dus heel lang mee bezig is. Als zij huiswerk moet inplannen kan ze gerust 2 uur bezig zijn met een planning maken. Dit zag zij als talent, ze werkt er hard aan en doet er haar best voor. Er komt dan een heel schema uit, ook nog mooi versierd met allerlei kleuren en tekeningen en de planning moet er constand bijgepakt worden om iets te doen. In de praktijk is ze uren kwijt aan plannen die ze ook had kunnen besteden aan het huiswerk maken, ze komt vaak in tijdnood. Als we naar haar zusje kijken is die echt het tegenovergestelde. Zij is van nature een planner, ze zegt dat ze een agenda in haar hoofd heeft. Zij plant elke dag, ze maakt 's morgens gauw een lijstje en streept door de dag heen alles af wat ze heeft gedaan. Ze besteed misschien hooguit 10 minuten aan die planning, het gaat vanzelf waardoor haar focus er niet op ligt en ze dit niet als talent zou zien.
Ik denk dat we als mensen vaak denken dat onze mindere eigenschappen waar we hard aan werken onze talenten zijn, juist omdat onze aandacht er zo naartoe moet gaan om het voor elkaar te krijgen. Dingen die makkelijk gaan zien we als vanzelfsprekend, niet als moeilijk. We gaan er vaak vanuit dat het voor iedereen zo is. Onze oudste is bijvoorbeeld heel empathisch, als we dit benoemen ziet zij dit niet als talent, het is voor haar normaal, het stelt niets voor. Als ik dan aangeef dat ik die dingen heel moeilijk vind die zij van nature heeft is ze verbaasd.
Dus nouja misschien een beetje een lang verhaal maar ik snap je punt. Over je tweede post: ik herken heel erg wat je zegt over het perfectionisme, verantwoordelijk voelen, rustmomenten nodig hebben. Nouja eigenlijk alles. Ik worstel daar nog steeds mee, dus echt een oplossing heb ik niet en het is maar de vraag of wij dezelfde oplossing nodig zouden hebben. Wat ik wel merk dat helpt is het benoemen en aangeven. Ik ben tegenwoordig best goed in het benoemen dat ik perfectionistisch ben en dat ik veel tijd voor mezelf nodig heb. Mensen hebben hier over het algemeen begrip voor en zijn geinteresseerd in hoe dingen voor mij dan werken. Het is niet de oplossing van je probleem, maar het zorgt misschien wel dat je je hierin meer gezien voelt en dat anderen je kunnen steunen. Wat mij helpt om rustmomenten te hebben is wandelen, dat doe ik nu elke dag. Met name in de natuur (of in een park ofzo) helpt goed. Beweging helpt om meer uit je hoofd te komen, maar de natuur is ook bewezen effectief tegen stress en dit soort gedachten. Ik zal je niet vervelen met wetenschappelijk onderzoek hierover, maar het helpt echt! Om bij een wandeling nog meer uit je hoofd te komen vind ik het fijn om een soort mindfulness oefening te doen. Ik doe dan al wandelend een bodyscan en ga me daarna bewust focussen op geluiden, gevoelens op mijn huid, dingen die ik zie, geuren enzovoort, eigenlijk alle zintuiglijke ervaringen. Ik vind het heel fijn. Ik hoop dat je hier iets mee kunt! Verder ook goed dat je ADD laat onderzoeken, wie weet dat medicatie en therapie je ook kan helpen.
