M'n kinderen zijn 2 volle weken bij me geweest. Afgelopen zaterdag heb ik ze bij hun opa en oma (ex-schoonouders) gebracht voor een week. We hebben daar nog even in het zwembad geplonsd met z'n drietjes, wat gegeten en toen ben ik naar huis gegaan. Ik had de deur nog niet dicht of daar kwamen de tranen alweer. Ik voelde me gelijk weer zo verdrietig om de hele situatie. Zo eenzaam.
Na de week bij opa en oma gaan ze naar hun vader voor een week. Nou vroeg hij of ik volgende week een keer kom eten, hij is zelf ook hier geweest toen onze kindjes bij mij waren. Dus ik ga dat wel doen.
Vorige week maandag was mijn ex dus hier voor de kindjes. Toen ze op bed lagen, biechtte hij op ook voor mij te zijn gekomen. Weer gesprek gehad, liefdesverklaringen, gesproken over eventueel weer bij elkaar komen, hoe we dat voor ons zien en wat er daarvoor moet gebeuren. Hij zei zelfs dat we met een relatietherapeut waarschijnlijk niet gescheiden waren. Heb ik nu lekker veel aan, ik heb dat geopperd en daar wilde hij toen niet aan. En tegelijkertijd heeft hij nog steeds zijn vriendin. Ja, je leest het goed, hij zit hier zijn hart uit te storten terwijl hij zijn vriendin nog heeft en daar gezellig een weekje mee weggeweest is. Hij is uiteindelijk weggegaan met de mededeling dat hij moest nadenken en dat hij het nog met zijn ouders wil bespreken.
Ik vind dit allemaal zo verwarrend, zeker omdat hij na ons gesprek de rest van de week weinig contact heeft gezocht. Ik ook trouwens. En dat is goed natuurlijk, maar ergens diep in mijn hart doet het me ook verdriet.
Mijn hart is nog steeds een moordkuil.
