Nou, dat ging, zoals alles in zijn geval, snel! Woensdag afgesproken dat hij wat moet vertellen over zijn vriendin aan de kinderen. Donderdag is ze al pannenkoeken komen eten! 😢
Hij heeft haar nog niet benoemd als zijn vriendin maar als een vriendin. Omdat hij nog steeds niet zeker weet of zij de ware is. Wel kreeg ik te horen dat het zo goed was gegaan en dat de kinderen het zo leuk vonden. En nu ben ik weer verdrietig.
Hij wilde dit allemaal vandaag pas vertellen, dus daar ben ik wel boos om geworden. Daarbij eindigden we woensdag nog in elkaars armen met allerlei liefdesverklaringen en de mogelijkheid om misschien toch weer bij elkaar te komen, en poef, dat is allemaal weer weg. Ik kan niet meer tegen die wispelturigheid. Ik ben nu voorgoed beschadigd.
Ik heb zoveel wijze raad gekregen over afstand nemen die ik in mijn verstand uit heb willen voeren, maar gevoelsmatig niet toe in staat was, of eigenlijk nog ben.
Maar nu, nu MOET ik echt door gaan pakken, ik ga hier kapot aan, ben al kapot.
Ik vind deze scheiding het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan! Ik moet zoveel dingen doen die ik niet wil, waar ik niet voor gekozen heb.
