Ansji Nou wat lieffff, ik word er een beetje verlegen van..☺️
Het antwoord is, ja! Ik had die gevoelens heel erg dat ik gefaald had. Gefaald in een partner keuze, gefaald door kinderen te krijgen in een huwelijk wat al niet top was. Falen dat ik mijn ex (met fikse psychische klachten) niet had kunnen helpen om wat van zijn leven te maken. Schuldgevoel dat ik voor mezelf koos, dat mijn kinderen in een gebroken gezin zouden opgroeien. Ik herkende mezelf bijna woord voor woord in het liedje ‘Say something’ van A Great Big World. Dat nummer heb ik eindeloos op repeat geluisterd. Het luisteren van break-up liedjes en het lezen van artikelen over rouw en loslaten, kan ik je sowieso van harte aanbevelen. Het is gewoon echt een rouwproces en je moet door al die fases heen (zie de 5 fases van rouw, van Elisabeth Kubler Ross).
En dan komt er op een gegeven moment een tijd dat je je verlies en alle negatieve gevoelens een plek kunt geven. En dan word dat minder. Ik voel mij niet meer schuldig, ik voel me niet meer gefaald. Ik ben gewoon een vrouw die bepaalde keuzes heeft gemaakt en dat is anders afgelopen. Ik heb in elk geval geleefd en de gok gewaagd. En het belangrijkste; ik heb er heel veel van geleerd en ben er sterker uit gekomen. Ik vond mezelf altijd heel volwassen en zo als persoon omdat ik jong getrouwd ben en jong moeder werd. Maar achteraf heb ik echt veel meer geleerd van mijn scheiding, en ben meer gegroeid als mens, dan dat ik ooit geleerd heb of gegroeid ben, van al die jaren huwelijk. Dus dit was blijkbaar mijn pad, en dit is gebeurd. Ik probeer er uit te halen wat ik kan, en focus me op de fijne bijkomstigheden zoals af en toe kind vrij zijn. En verder kijk ik nu weer naar de toekomst. En ben ik nu wel gelukkig ja. Echt veel gelukkiger dan dat ik in mijn huwelijk was. En de band met mijn kinderen (vooral de oudste) is echt veel beter!
Ik hoop dat je er wat mee kan meis! Het is je gegund om hier goed doorheen te komen. 🤗
