Ik heb één keer de slappe lach gehad met een wildvreemde in de trein. Hij zat moeilijk te doen met z'n telefoon, weet niet precies meer wat er was. Net een nieuwe, denk ik. Hij legde hem neer en even later schalde er keihard de begintune van muppets uit. We schrokken ons allebei de pleuris. Heel komisch (je had er bij moeten zijn 😉) maar we kregen samen compleet de slappe lach. Zo'n je-maakt-oogcontact-en-proest-het-weer-uit lach.
Dat soort momentjes vind ik wel echt geweldig.
Of op de avond dat ik een behoorlijke clash met m'n oudste dochter had gehad, waarbij ik haar fysiek te hardhandig had aangepakt en me daar de hele avond vreselijk rot over had gevoeld. Zat ik 's avonds laat (na toneelrepetitie) op de fiets, roept er een vrouw naar me. Ik stap af en ze zegt "De weg naar het Walhalla is moeilijk en vraagt veel werk" "Mag ik je een knuffel geven?" Alsof ze aanvoelde dat ik dat die avond even nodig had. En toen heb ik even staan knuffelen met een wildvreemde vrouw. (en ja, daarna had ik mn telefoon en portemonnee nog 😜)
Ik zie er volgens mij niet heel benaderbaar uit, dus meestal wordt ik niet aangesproken, maar stiekem ben ik altijd op zoek naar zo'n kortdurend momentje van betekenis met iemand die je de rest van je leven niet meer zal zien. Ik hou daarvan.
Hmmm, als ik zo opschrijf klinkt het heel raar. 😬😄
