Ik snap je gevoel helemaal. Sociaal gedoe met mensen die ik niet zelf heb uitgezocht voor mijn sociale leven kost me heel veel energie. Ik vind de meeste mensen irl helemaal niet leuk, of ik heb er in ieder geval geen behoefte aan om mee te praten. En toch ben ik me er wel bewust van hoe belangrijk het is om verder te komen op je werk (mocht je dat willen) en de banden met je directe collega's goed te houden. Gelukkig werk ik ergens waar geen vrijmibo-cultuur heerst, maar we hebben wel wat (seizoensgebonden) feesten/borrels. Ik ga er maar gewoon heen, als het lukt ivm met onze zoon (meestal kan Luc wel thuisblijven). Ik zeg ja tegen 3 a 4 gelegenheden per jaar, inclusief kraamfeestjes en bruiloften van collega's. Ik heb gemerkt dat dat voldoende is om niet compleet buiten de boot te vallen.
Nu ga ik iets zeggen dat misschien een beetje verknipt klink, maar ik doe meestal alsof ik een soort spion ben. Dan verbeeld ik me dat ik heel goed ben in feestjes en het verkeren in gezelschappen en dat ik prima verborgen kan houden hoe ik me echt voel. Verbergen dat ik er geen zin in heb: de hele godganse tijd glimlachen. Niet laten zien dat ik me ongemakkelijk en nerveus voel: handen losjes langs mijn lichaam laten hangen, niet friemelen. Proberen te ontdekken waar een gesprek gaande is waarin iemand druk iets aan het vertellen is: erbij gaan staan. De prater aankijken, knikken en hm-mm doen. Zodra er een stilte valt: een vervolgvraag stellen. Zodra je een antwoord krijgt, woorden roepen die de indruk wekken dat je meeleeft: "Goh, dat is ook wat!", "Daar had ik nog nooit bij stil gestaan.", "En hoe werkt dat dan?"
Verder heb ik nog wat stompzinnige standaardvragen in mijn achterzak waardoor mensen meestal wel even aan het kletsen blijven en ik een beetje achterover kan leunen, zoals: "Hebben jullie plannen voor de feestdagen?", "Wij zaten laatst te kijken voor hotel in Barcelona in de zomervakantie maar alles zat vol! Hebben jullie al iets geboekt voor de zomer?". Daaropvolgend: "Oh wat leuk, daar ben ik nog nooit geweest! Hoe kom je erbij om daar naartoe te gaan?"
Andere opties zijn om het minst lelijke kledingstuk van je gesprekspartner te complimenteren en te vragen waar hij of zij kleding koopt. Ook nog een mogelijkheid: zeggen dat je er over denkt een Peugeot 206 aan te schaffen en vervolgens je gesprekspartner lekker te laten vertellen wat hij/zij allemaal weet over auto's, ondertussen knikken en hm-mm blijven zeggen.
Ik weet niet, het is gewoon een truukje. Fake it till you make it. En in sommige gevallen wordt het serieus nog gezellig ook. Maar ik moet het niet te vaak doen, want ik voel echt de levensvreugde uit me weg sijpelen als ik het meerder keren in de maand over zomervakanties en Peugeots moet hebben met mensen die ik alleen maar ken omdat we toevallig hetzelfde werk doen. Succes ermee, @Vulpen!
