Blog #5 is vanaf nu te lezen!
https://allesvoordekids.nl/blog/ikea/
Ditmaal van mijn eigen hand.
In dit topic kun je reageren op en verder praten over dit verhaal.
Voel je vrij om de link naar het blog te delen op andere kanalen, ter promotie van ons forum.
Geen idee of het je manier van schrijven is, de paniek die ik lees, de verslagenheid, misschien wel het gevoel van falen op dat moment, de opluchting en vooral het onvoorwaardelijk houden van? Ik weet het niet, maar ik moest even een traan weg pinken na de laatste 2 zinnen. Je raakt mij. 
Wauw... die komt binnen!
Ik ken de paniek van een kind kwijt zijn (jongste toen hij 2,5 was in Plopsaland) maar alle extra complicaties in jullie geval... wat een verschrikkelijk gevoel moet dat geweest zijn!
Gelukkig was alles weer goed.
Bedankt dat je dit met ons wilde delen
Kippenvel...... en een traantje.
Met een traan in mijn ogen word ik gegrepen door je woorden. 
Ahwww wat moet je je verschrikkelijk hebben gevoeld op dat moment. Ik voelde de spanning en de opluchting.
Verschrikkelijk! Ik ben mijn dochter een keer kwijt geweest in het winkelcentrum en dat was al blinde paniek. Ik wil niet weten hoe het voelt als er dit soort complicerende factoren zijn. 
En een half uur is trouwens vreselijk lang! Ik was mijn dochter hooguit tien minuten kwijt en dat was al de hel!
Ik snap trouwens meteen nòg beter waarom je op zoek bent naar zo'n herkenningsvest voor hem.
Een half uur kwijt! Je moet door een hel gegaan zijn! 
Oh zo hé, moeders ergste nachtmerrie! Mooi geschreven, kon jouw hartverzakking voelen.
Poeh wat vreselijk zeg! Ik snap dat vestje dat je zoekt helemaal.
Je angst (en de opluchting) is zo voelbaar.. Wat een hel moet dit voor je zijn geweest..
Vreselijk, wat een angst! Een half uur is echt lang. Wat een opluchting dat je hem ongeschonden vond.
Ik heb de tranen in mijn ogen staan... je verhaal komt binnen...
Poeh heftig
Wat een angst, vreselijk. Tranen in mijn ogen
Heftig zeg, komt hard binnen...
Hier komt ie ook goed binnen! Wat een schrik!
Wat goed geschreven zeg! Vanaf de eerste zin was ik geboeid.
En wat een nare gebeurtenis, een half uur dat aangevoeld moet hebben als uren. Heftig!
Wat een angst! Gelukkig goed afgelopen. Dikke knuffel mama
