Angst

[verwijderd]

Ik merk de laatste tijd dat ik mij heel erg laat lijden door angst.
Zo blijft de twijfel voor een 2de kindje, met name door angst.
Op mijn werk durf ik mijn mening niet te geven uit angst. Ik wil voorlopig niet meer op vakantie, uit angst dat mijn zoontje weer de hele reis huilt (we durven daardoor überhaupt al niet met het vliegtuig).
Ik heb iemand van mijn Instagram verwijderd en slaap er al dagen slecht van, vooral door angst. Wat zou die persoon vinden, wat vinden anderen ervan, gaat haar kindje later mijn zoontje pesten hierdoor?
Het laatste voorbeeld heeft mij heel erg aan het denken gezet en doen beseffen dat mijn angsten een heel groot gedeelte van mijn leven beheersen. Het is erger geworden sinds de geboorte van onze zoon.
Is er iemand die dit herkend? Hoe ga je ermee om?

Vulpen

[verwijderd] Ik heb iemand van mijn Instagram verwijderd

Goed zo!

Ik heb eigenlijk geen tips, het is voor mij wel herkenbaar. Bij mij helpt vooral druk zijn, om gewoon zo min mogelijk tijd te hebben om bang te zijn. Wat dat betreft is een tweede kind heel handig 🙃

[verwijderd]

[verwijderd] Ik wil voorlopig niet meer op vakantie, uit angst dat mijn zoontje weer de hele reis huilt (we durven daardoor überhaupt al niet met het vliegtuig).

Over die angst kan ik niet zoveel zinnigs zeggen, maar ik wil wel even zeggen dat er andere manieren zijn om op vakantie te gaan dan met het vliegtuig. Wij zijn met onze dochter alleen nog maar in Nederland op vakantie geweest. Zij is ook echt niet te genieten als een reis langer dan anderhalf uur duurt. Maar het maakt voor je vakantieplezier echt niet zo veel uit of je in een hotel/huisje/tent aan de andere kant van de wereld zit, of op de veluwe. (Of een waddeneiland, het strand van Zeeland, de heide in Drenthe, enz.)

Vulpen

[verwijderd] Hier ben ik het mee eens. Angst is vervelend als het je beperkt. Maar soms heb je (algemeen, niet jij specifiek) ook angsten over dingen waarvan je denkt dat je ze zou moeten doen omdat het zo hoort, terwijl dat helemaal niet zo is. Dan kun je beter kijken naar wat er daadwerkelijk toe doet, of dat het oké is om gewoon iets niet te doen.

[verwijderd]

[verwijderd] Ik bedoelde eigenlijk dat we tot nu toe altijd met de auto zijn gegaan, maar we wilden graag een keer met het vliegtuig, maar aangezien auto geen optie is, is vliegtuig dat helemaal niet.
En het was ook even een van de voorbeelden dat ik mij daarin ook laat lijden door de angst en continue denk: 'wat als'
Misschien vakantie het verkeerde voorbeeld want dat is natuurlijk pure luxe.

iMoeder

Ik herken het wel een beetje van vroeger en in m’n burn-out. Het enige wat bij mij helpt met angsten is er doorheen gaan. Eerst stapsgewijs en daarna wat voortvarender. De eerste keer dat ik een conflict met een collega had en niet toegaf, was ik misselijk van de spanning en heb ik er een week slecht van geslapen. Maar naarmate ik dingen bleef doen die ik eng vind, hoe minder de reactie werd. Dingen als op vakantie gaan (wat voor mij betekend, alleen als moeder met m’n kinderen), moet ik mezelf ook een schop voor geven. Dus dan boek ik gewoon wat en dwing mezelf op die muisknop te drukken om de reservering te bevestigen. En woeps, dan kan ik niet meer terug... 🤷‍♀️

Ik vecht er op die manier echt een beetje tegen omdat ik anders bang ben dat het me beperkt en m’n leven gaat beheersen. En dat soort van controleverlies wil ik niet.