Nou, update. Het is nog steeds een ding en ik word er af en toe moedeloos van. Dingen die vriend voorheen deed doet hij nu niet meer. Maar het gaat met periodes. Soms zegt hij een periode regelmatig wat liefs, zegt dat hij me mist, geeft ook lieve kusjes etc. Maar daarna voel ik hem weer weg glippen en blijft het allemaal bij korte gesprekken en oppervlakkig gedoe, weinig tijd om af te spreken etc. Ik dacht eerst dat het er mee te maken had dat we elkaar een stuk minder konden zien door de Corona. Maar daar twijfel ik nu aan.
Ondertussen is bij mij het besef gekomen waarom ik er zo een issue mee heb. Door zijn gevoel niet uit te spreken naar mij toe. Krijg ik het gevoel dat ik meer om hem geef dan hij om mij en dat haalt de gelijkwaardigheid voor mij uit de relatie. Ik ben, door een stukje verleden, op mijn hoede voor teveel geven om mensen die niet om mij geven. Ik heb liever dat de ander moeite doet voor mij terwijl ik als een koel prinsesje wat aandacht toe wapper (zo was het namelijk in het begin, hij heeft me echt versierd). Dan dat ik nu degene ben die steeds er naar uit kijkt om hem te zien terwijl hij de ene keer lief, de andere keer afstandelijk doet. Ik irriteer me er helemaal de blubber aan.
Ik heb geprobeerd, om het met een omweg toch te bespreken een aantal keer. Maar het enige wat ik dan krijg is ‘het is niet expres’, ‘hoezo doe ik afstandelijk, wat doe ik dan..?’
Ik weet het soms echt even niet meer. En als het dan weer goed gaat, denk ik, zie je wel, geef die man de tijd....
Goed, lang verhaal, input is welkom...
