Bewust/onbewust liegen.

Ysabella

Als dit topic verkeerd staat mag het uiteraard verplaatst worden.

Wat moet ik nou? Mijn moeder liegt bewust/onbewust verdraait dingen al mijn hele leven en ik ben nu zo ver dat ik bijna alles verifieer bij een ander. Mijn eigen familie heeft nu 2 keer hun excuses aangeboden voor het tegen mij tekeer gaan in mijn jeugd. Mijn oma belde mij van de week huilend op om nogmaals sorry te zeggen, in mijn ogen absoluut niet nodig soms lopen de dingen nou eenmaal zo.
Het manipuleren en de boel verdraaien is wel echt ontzettend ver gegaan, vooral in mijn jeugd toen iedereen haar geloofde.😢 Het enige voorbeeld wat ik nu even ga noemen is het feit dat ze mij op mijn 18e uit huis heeft gezet. Ze heeft destijds de hele familie tegen mij opgezet, ‘ dat ik ben weggelopen’ ik heb echt honderdden boze mails van haar gehad en natuurlijk zat daar ook wel eens een mailtje tussen van de rest van de familie. daardoor heb ik een jaar lang geen contact durven zoeken. Ik durfde niet meer te vertellen hoe het echt zat. Nog steeds kan hier niet met haar over gepraat worden ‘ ik ben immers zelf weg gelopen.’😣 Dus het is al vanaf mijn 18e geen eens een gespreksonderwerp. Een beetje een dooie hoek, iedereen weet hoe het zit, maar met haar bespreken lukt niet.

Vorige week ben ik tegen mijn moeder uit mijn slof geschoten op vakantie, haar man ging tegen mij tekeer. Ik merkte al gelijk dat over veel dingen is (voor)gelogen en hij begon over mijn jeugd... Hij weet er niks vanaf, kent denk ik 95% leugens.
Mijn moeder schijnt vaak huilend bij mij vandaan te komen omdat ik alleen maar negatief doe, ik geloof best dat ze huilend thuis komt, maar niet dat ik de gene ben die negatief doet. Ja over 1 ding ; bemoei je niet met mijn kind als het erom gaat wat ik moet doen of wat beter is om te doen.
Ik heb heel lang met mijn opa en oma aan de telefoon gezeten, allebei gehuild en eens kritisch naar het stukje huilen van mijn moeder gekeken, het gaat hoogstwaarschijnlijk telkens om het zelfde ; ze claimend en iedereen maakt zich er zorgen om. Iedereen vind dat ik het rustig aanpak en zover het gaat haar gang laat gaan.

Sinds haar hersenbloeding is dit probleem uitvergroot, er valt ook niet over te praten ‘ ik ben immers schrijfster dus vergroot ik dingen uit.’ Wat jij wilt vrouw denk ik dan.

Ik kan haar niet veranderen, niemand kan dat zolang ze zelf niet dingen inziet en er dus geen hulp voor zoekt. Wat kan ik doen? Is het verstandig als ik eens met iemand die hier verstand van heeft over praat? Hoe ik beter rustig kan blijven op momenten zoals in de vakantie waarbij ze mij echt heeft uitgelokt tot confrontatie? Ik heb er alweer 2 dagen migraine van want het zit mij zo hoog.

Dit is gewoon iets waarmee ik op dit moment niks kan terwijl ze voor de rest echt een top vrouw is. 🙈

Ysabella

[verwijderd] wat heftig dat je een keuze hebt moeten maken, vooral omdat het iemand was die dichtbij je stond. zo’n keuze moeten maken komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Knap dat je voor jezelf en je gezin hebt durven en kunnen kiezen.

In het verleden heb ik dat ook gedaan ik had een jaar geen contact en daarna beperkt contact met haar, maar het bracht mij niet het geen wat ik wilde hebben. Dus dat is geen optie want buiten dit gedrag om is het echt een hele lieve, intelligente vrouw en staat ze 24/7 voor ons klaar.
Ik weet niet zo goed waar mijn grens ligt, ik ben er mee opgegroeid het is een deel van mij geworden ik denk dat ik moet uitzoeken waar mijn grens ligt. Het voorbeeld van de vakantie was achteraf gezien toch echt wel een grens ik zei toen ook midden in het conflict dat ik anders met mijn man en kind de dag erna wel naar huis zou gaan. Dit zagen mijn moeder en haar man als dreigement. Ik ben nogal punctueel met dit soort dingen, ik zeg dit soort dingen niet om iets anders te bereiken of mijn gelijk te willen halen als ik dit opper meen ik het ook echt. Daar zit geen dreiging achter. Met manipuleren en dreigen heb je uiteindelijk alleen jezelf ermee als blijkt dat de tegenpartij niet doet wat jij eigenlijk wilt. Althans zo zie ik dat.

Als ik de harde aanpak gebruik dan komen er allemaal tranen of krijg ik non verbaal een agressieve blik die dan niemand door heeft behalve ik. De man van mijn moeder noemde mij agressief... Ik kan echt oprecht zeggen dat ik dat niet ben, waar hij dat dan weer vandaan haalde is mij nog steeds een raadsel... Of ja eigenlijk is het niet echt een raadsel. 🤐

je berichtje zet mij aan het denken en ik moet gaan kijken wat mijn grenzen zijn in dit soort situaties. Buiten dit alles heb ik er soms in mijn gezin ook last van als mijn man zegt ‘ maar dat heb je niet gezegd’ ik schiet dan gelijk in de verdediging omdat ik het gevoel bij mezelf creëer dat ik lieg en ik wil niet liegen en ik weet dat ik op zo’n moment dan niet lieg, maar de angst dat ik daarin op mijn moeder lijk is zo ontzettend groot omdat ik weet wat het aan kan richten.