Alvast sorry voor het lange verhaal.
In 2016 zijn mijn man en ik in een kort traject gestapt om te kijken of ik zwanger mocht worden ivm epilepsie en de medicatie die ik daarvoor moet slikken. We gingen naar mijn vaste neuroloog en hij vertelde dat hij liever had dat ik over zou stappen naar medicijnen waarbij de geboren afwijkingen in percentages even groot zou zijn als bij een vrouw die niet deze medicatie slikt. ( dat is dus de normale 3% ) in mijn geval kon ik niet switchen van medicatie door de aard van de epilepsie. Helaas wij hadden 6% kans op alle aangeboden afwijkingen. Dit percentage viel nog net binnen de norm. Wij kregen groen licht, ik werd goed opgevolgd en daar was onze gezonde zoon!
Tijdens de zwangerschap kreeg ik met 13 weken een extra GUO ivm de mogelijke afwijkingen, denk aan het down syndroom of een open rug wat veelvoudig voorkomt bij deze medicijnen. Ik was blij dat wij in het AMC liepen.
Nu ben ik zwanger van ons tweede kindje, zijn wij verhuist en kunnen wij dus niet onder controle staan van het AMC.
Alles gaat deze keer anders, ik mocht van de verloskundige niet voor de 16 weken doorgestuurd worden naar het ziekenhuis en als ik een extra echo wilde met 13 weken kon een collega tegen betaling kijken die 20 jaar werkervaring had. Daar ben ik niet akkoord mee gegaan, 20 jaar ervaring is in mijn ogen anders als de juiste papieren hebben om onder andere de nekplooi meting te mogen uitvoeren.
Deze week ( met 15 weken) had ik dan eindelijk mijn eerste afspraak in het streekziekenhuis en ik weet gewoon niet wat ik er van moet denken.
Er werd een protocol gezocht voor de epilepsie en de medicijnen. Die was er niet. Waarop ze even tussen neus en lippen door vertelde dat ze geen ervaring heeft met zwangere vrouwen en epilepsie. (Stuur mij dan door naar iemand die dat wel heeft, toch?) Vervolgens vertelde ik dat het door mijn hoofd spookt dat ik niet met 13 weken een GUO heb gehad en dat dit bij onze zoon wel het geval was en dat ik het fijn zou vinden als ik voortaan in het ziekenhuis opgevolgd kon worden. Haar antwoord ‘ Je hebt in princiepen het recht op een tweedelijns verloskundige.’
Oké...🤔
Vervolgens werd er gebeld met de Gyn van het des betreffende ziekenhuis, want ze moesten even bespreken of een GUO bij 20 weken wel nodig was. Haar antwoord ‘ Ja Ysa je weet dat je een hele lage dosis aan medicatie slikt ( dat had ze opeens vernomen van haar collega) en dat het daardoor eigenlijk niet nodig is? Maar omdat je zoon ook een GUO heeft gehad sturen we je voor deze keer door naar het UMC’
Ik heb dus echt gemengde gevoelens over de hele gang van zaken, ze hebben geen idee wat de medicijnen of de epilepsie teweeg kunnen brengen voor mij of het ongeboren kindje. Ik voel mij niet gehoord en heb geen idee wat ik moet doen. Iemand tips? Ben ik gewoon een hormoonbom en moet ik het allemaal niet te zwaar aanrekenen?
