Nou hier mijn eerlijke antwoord, ik weet dat het niet helemaal waar is wat ik zeg en ik kan zelf ook onzeker zijn soms, maar dit zit in mijn allergie:
Onzeker en overgevoelig gedrag. Mensen die hun mening niet durven te geven, heel zachtjes praten waardoor ze niet te verstaan zijn (hou dan gewoon helemaal je mond denk ik dan), om de hete brij heen draaien om gevoelens van mensen te beschermen of een groep mensen die allemaal heel veel begrip hebben voor elkaars gevoelens en samen zielig zitten te zijn. En dan willen ze ook nog eens geen oplossing. Of mijn intervisie begeleider die constant vraagt hoe dingen voor mij voelen. Soms voel ik ergens gewoon niks bij, maar blijkbaar hoor ik overal een gevoel bij te hebben. Kom gewoon ter zake mensen, zeg wat je denkt, dan gaat communiceren een stuk makkelijker, zo moeilijk is het allemaal niet. En het ergste is nog dat ik dan complimentjes krijg dat ik zo dapper ben en lef heb omdat ik in een groep iets durf te zeggen. We zijn hier toch in Nederland, je wordt niet doodgeschoten voor je mening ofzo.
Edit: had hier niet echt een zelfreflectie deel in staan. Maar ik denk dat het komt doordat ik behoefte heb aan duidelijkheid, ik wil weten waar ik aan toe ben en hoe anderen over iets denken of wat ze willen. Als ze dat niet zeggen of alles is subjectief (gevoelens) kan ik er niet zoveel mee. Verder was ik als kind heel stil en verlegen en heb ik mezelf regelmatig moeten dwingen om dingen te doen die ik niet durfde, zoals betalen bij de kassa of iemand opbellen enzovoort. Daardoor heb ik ervaren dat je zoiets gewoon moet doen en dan leer je het vanzelf. Als een volwassene dan nog steeds zo onzeker is denk ik: ja hallo, ik heb dat ook moeten leren, je bent volwassen, het hoort erbij dat je je ergens overheen zet. Maar het is denk ik niet eerlijk van mij om dat van een ander te verwachten.
