“Nee mama, ik ga niet mn tandenpoetsen.”
(verbaasd, tandenpoetsen is nooit een issue namelijk): “oh, waarom niet dan?”
”nou, dan komt de tandenfee.”
(nog verbaasder; geen idee hoe ze achter het “bestaan” van de tandenfee is gekomen): “maar de tandenfee komt toch pas als je tand er uit is?”
(Schouders ophalend, met ogen rollend, toon van ‘dat is toch logisch!!’) “ja en als ik niet poets, dán valt ie er dus uit!”. Gevolgd door: “Gekke mam...”
De teleurstelling was groot toen ik het niet toestond dat ze haar tanden liet wegrotten... 😆
