Ik blijf er ook maar mee bezig, maar nu ben ik ook wel echt ongezond dik. Ik schaam me ontzettend t.o.v. andere mensen, zeker mensen die me een tijdje niet gezien hebben schrikken er echt van. Maar ik word milder naar mezelf. Natuurlijk, het is heel pijnlijk om mensen zo te zien schrikken van hoeveel ik aangekomen ben, maar ik heb een lange weg afgelegd. Van het uitvallen van functies (o.a. spraak, beweging, spieren) weer terug naar lopen zonder mezelf te hoeven ondersteunen, via depressie, een schlidklieraandoening en PDS. Ja, ik ben nu dik. Maar ik ben nog steeds niet goed ingesteld op mijn levothyroxine, ik ben betablokkers aan het afbouwen en start over twee weken met een eliminatiedieet om voedselintolerantie op te sporen. Dus ik ben niet echt bezig met afvallen. Om eerlijk te zijn heb ik het al lastig genoeg met het feit dat ik vorige maand gestopt ben met drinken. Dat is iets waar een hoop aandacht en inzet naartoe gaat.
Lang verhaal kort: ik neem het mezelf steeds minder kwalijk. En als ik mijn haar gedaan heb, mijn eyeliner is on fleek, een paar statementoorbellen in en ik heb een leuke outfit aan, denk ik: dit is helemaal okee. Je bent een (dikke, maar) verzorgde vrouw met een goede baan, die goed voor haar kind zorgt. Het is goed. Je hebt gewoon het recht om hier te zijn. Mensen waarderen je en je doet gewoon je best. Die maat 40 komt wel weer een keer, later. En zo niet, dan niet.
