Ik zat nogal in de zorgstand vandaag. Vanochtend had ik een MDO om de zorg voor mijn oom te regelen. Hij is net op zichzelf gaan wonen, maar komt heel veel zorg tekort (dagelijkse verzorging, huishoudelijke hulp). Zijn kinderen helpen hem niet, dus heb ik als nichtje mijn hulp aangeboden om het e.e.a. te regelen. Ik heb er maar weinig tijd voor, maar ik probeer het in te plannen, want ik ken het zorglandschap en denk wel dat ik wel voor elkaar kan krijgen dat hij krijgt wat hij nodig heeft. Op termijn! Maar hij heeft meer dan een regelhulp nodig... Toen ik hem na de MDO terug naar huis bracht, mompelde hij nog: "Ik heb echt huishoudelijke hulp nodig 🙁 gisteren liet ik een pak sap vallen en ik heb het wel een beetje opgedaan, maar eigenlijk moet er gedweild worden. Alles plakt." En mijn hart brak, maar ik kon niet met hem mee naar boven om te dweilen, want ik had ABA-therapie met mijn zoon en moest racend naar huis. En ik heb er niet meer aan gedacht vandaag, tot nu dan. En morgen kan ik ook niet naar hem toe, want ik moet werken en daarna moet ik thuis zijn voor de zorg voor mijn kind, want mijn man gaat weg. Ik vind het zo heftig dat er niemand is om voor hem te dweilen en dat ik me nu geroepen voel, maar ik heb al zoveel op mijn bord. Ik heb verdorie zelf hulp met het huishouden.
Maar goed, na die MDO voor mijn oom dus ABA-therapie voor mijn zoon. Dat duurde een uur of 3, daarna heb ik een uur gefietst met kind. Bij thuiskomst had mijn man een pan verse mosselen gekookt! 😃 Dat was een goede verrassing!
Nu zit ik gewikkeld in een berg van fleecedekentjes op de bank. Ik denk dat er een virusje aan het werk is. Hopelijk zet het niet door.
