Ach wat naar als hij zich zo vreselijk voelt en je ziet je kind zo’n last hebben!
Ik herken het wel een beetje van mijn oudste, die was vooral als baby erg prikkelgevoelig. Een keer de deur uit was de max op een dag en anders was het blèren tot ze van ellende bij een van ons in slaap viel en dan wist ik dat de nacht ook ellendig zou worden met huilend wakker worden enzo. Zo rot voor die kleintjes en je hart breekt inderdaad.
Nu is ze net twee en gaat het stukken beter. Ik merk vooral dat sinds ze aardig kan praten (begon rond 1,5) ze al beter uiting kan geven aan gevoel en de heftige reacties op prikkels afnemen, al is het maar door “neee niet leuk!” te roepen (of iets dergelijks) en ze kan zeggen dat ze ergens weg wil. Als ze zoiets zegt op straat bijvoorbeeld (laatst met een luide grasmaaier op een veld) nemen we ook altijd afstand maar dan probeer ik op een afstandje wel met haar er even naar te kijken en (als ze rustig is) te benoemen wat er gebeurde, om er toch niet helemaal van weg te gaan. Hier werkt dat wel goed, steeds beter zelfs nu ze dus wat taliger wordt. Betekent overigens niet dat t weg is. T is en blijft een sponsje dat alles in zich opneemt.
Ik heb er zelf geen ervaring mee maar heb vanuit meerdere hoeken gehoord dat die sensorische integratietherapie die eerder werd genoemd wel erg helpend kan zijn.
