iMoeder Dat is sindsdien zo gebleven en dat is ook nu niet weg.
Ja heel herkenbaar! Soms heb je van die mensen die gewoon een soort rode draad zijn..
Voor ons is het een: wij zijn meant to be om in elkaars leven te zijn, maar de vorm waarop is gewoon.. onconventioneel? 😅
Het is niet het huisje boompje beestje leven, het is vaker gericht op samen groeien in plaats van romantiek, maar dat is ons doel hier zeg maar. Wie weet wat de toekomst brengt, maar het zal hoe dan ook, op welke manier dan ook wel verbonden zijn met elkaar.
Ik blijf gewoon kleine stukjes quoten hoor, mag je zelf de context puzzelen 😆
B heeft dat ook heel lang gedaan. Vanuit zijn optiek was het ook echt wel met de beste intenties, hij wilde mij beschermen tegen zijn shit. Terwijl ik juist continu het gevoel kreeg dat hij me daarmee behandelde als een klein kind, die niet in staat was om zelf beslissingen te mogen nemen. Dat hij geen vertrouwen had in mijn capaciteiten, dat hij me niet serieus nam. Dat heeft echt voor scheefgroei gezorgd, ik voelde me daardoor minderwaardig, en een soort van opgesloten? Machteloos vooral..
Terwijl, ik zie hem niet zoals hij zichzelf ziet in die momenten. Ik zie ook heel veel goede kanten in hem, ik weet waar ik aan toe ben en nee, dat is niet altijd makkelijk, zeker niet! Maar ik ben geen naïeve 21jarige meer die totaal niet wist waar ze aan begon, die zichzelf niet kende. Ik weet wat de situatie is, wat de risico's zijn die ik loop, maar ik zie tegelijkertijd ook de voordelen en ik kan prima zelf beslissen of ik het hem dat waard vind. Dat is niet zijn recht om dat van me af te nemen.
Die break heeft ons echt goed gedaan, omdat ik toen eindelijk de ruimte kreeg om te leren meer naar mezelf te luisteren, mijn eigen dingen te volgen, en ook meer leiding te nemen binnen de relatie, en ook meer controle te nemen over mijn leven buiten hem om. Wat ook weer heel goed geweest is voor mijn zelfvertrouwen. En hij heeft dus ook geleerd om mij te volgen zeg maar, om die controle los te laten. De balans is gewoon veel beter nu.
Ze zijn ook allemaal hetzelfde he? 🤣
B begint eindelijk wat meer te praten. En dat is voorzichtig, heel aftastend, maar dat geeft echt wel meer duidelijkheid dan helemaal niks. Met een "ik zit niet lekker in mijn vel en heb ruimte nodig" kan ik al veel meer dan gewoon blokkeren en die ruimte nemen. Dat voelde altijd zo denigrerend, echt dude, vertrouw mij ook dat ik je die ruimte uit mezelf geef? (Terwijl ik dat ook wel snap dat hij dat niet deed hoor, anxious attachment🙋♀️ Ik heb dat echt moeten leren, waar die break ook weer heel goed in was dus)
En omdat hij zich wel meer open stelt nu is het voor mij ook makkelijker om patronen te herkennen en hem te begrijpen, in tegenstelling tot die fort knox houding. Dus ik kan beter inspelen op wat hij nodig heeft, en het makkelijker ook weer loslaten.
iMoeder Weet iemand waarom mannen dit doen..? 🙈
Bij B was het wel echt een kwestie van geen kwetsbaarheid willen laten zien, op het extreme af. Dan sprak ik hem, en oh alles is prima, lalala, niks aan de hand, en zan zag ik een half uur later op social media dat hij die ochtend zijn auto total loss had gereden 🤦♀️
Maar gewoon geen gezichtsverlies willen leiden. Het beeld in stand willen houden om altijd alles maar onder controle te hebben, om niet te falen in mijn ogen.
(En ik vond dat vreselijk, want dat maakte mij de enige loser binnen onze relatie die gewoon soms gilde en jankte en chagrijnig was)
Maar ook een "hey goh ccl, ik vind het niet leuk dat je ... doet" kreeg ik er al niet uit. Ik heb soms echt het randje van zijn grenzen op moeten zoeken om hem eigenlijk te leren dat hij ze moest gaan aangeven 🙈
iMoeder Het enige wat soms ineens naar boven komst
Dat snap ik volledig. Dat is oprecht, tot heel recent, ook mijn grootste angst geweest.
Dat is ook de reden waarom ik de laatste tijd veel meer veranderingen aan aan het brengen ben in mijn leven, weer richting werk oriënteren, meer focus op mijn sociale leven en hobby's leggen. Ik wil niet mijn complete geluk afhankelijk maken van hem of het ooit zal kunnen om een 'normale' relatie te hebben, dat is niet gezond voor mij, en dat legt ook gigantisch veel druk op hem. Maar misschien dat ik dat geluk in andere dingen kan gaan vinden. Ik doe nu gewoon mijn eigen ding, zit lekker op het balkon, lees mijn boek, rond mijn therapie af en ga stappen zetten richting werk. Ik ga binnenkort lekker met I naar een musical, met H naar een museum en ik doe wat ik wil doen.
Hij komt wel weer terug wanneer hij er weer klaar voor is 🤷♀️
