Rietjesbeker wat moeilijk zeg. Ik begrijp zijn reactie dan wat beter, echter gaat dit niet over hem, maar over wat het beste is voor zijn kind nu. Het klinkt alsof hij er zelf nog zo diep in zijn eigen ervaringen zit, dat hij nog helemaal niet in staat is om zijn ervaringen los te koppelen van wat jullie zoon nodig heeft.
Hoe reageert hij op korte opmerkingen, zoals ik kan mij haast niet voorstellen hoe moeilijk dit voor jou vroeger is geweest of wat verdrietig of eenzaam moet dit zijn geweest en dan punt? Zonder doorvragen of zonder over de situatie nu van jullie zoon te beginnen. Enkel een blijk van begrip en erkenning voor zijn gevoel. Ik zit wat met je mee te denken hoe je door zijn verdedigingsmechanisme van boosheid en vermijding heen kan breken. Korte begripvolle opmerkingen en een troostend gebaar/ knuffel, zodat hij misschien een laagje van zijn muur kan afbreken.
Daarachter zit nog dat eenzame bange en verdrietige jongetje, wat gehoord wil worden en troost nodig heeft. Alleen daar komen jij en hij nu niet bij. Het voelt voor hem nog te eng en te kwetsbaar. Hij zit volgens mij compleet in de vlucht - vecht modus.
Ik denk als dat wel lukt en hij de emoties wat eruit kan laten, je daarna pas een eerste stap kan zetten om over de angsten die hij heeft mbt jullie zoon te praten. Zolang die muur nog hoog opgetrokken heeft praten over de inhoud denk ik nog weinig zin.
Misschien zit ik er volledig naast. Zomaar een gedachtenspinsel, wat nu bij mij opkomt en wat ik toch graag wilde delen.
