In mijn ervaring kan het jaren duren voordat het er pas uitkomt, zeker als er dingen zijn waardoor je bepaalde verantwoordelijkheden hebt en beperkte ruimte om het toe te laten. Ik kan me voorstellen dat een verhuizing, het plannen van een bruiloft en de dagelijkse zorg voor je vriend dat onbewust tegen houd?
Bij mij duurde het 7 jaar, toen kwam alles er in een klap uit. Er waren van te voren wel wat (lichamelijke) signalen, maar de zorg voor de kinderen en rechtzaken hielden het onbewust tegen, ik had geen ruimte om het toe te laten, moest doorgaan. Tot ik op mijn 2e werkdag bij een nieuwe baan een paniekaanval kreeg, dat was de druppel.
Ik heb meer mensen in mijn omgeving in een vergelijkbare situatie, daar heeft het allemaal een lange tijd geduurd voordat het er echt uitkwam. Het blijkt ook een stukje zelfbescherming te zijn, om door te kunnen gaan zolang er geen rust of stabiliteit is.
Of dat bij jou ook aan de orde is weet ik niet, maar het zou zo maar kunnen.
Heb je wel iemand met wie je kan praten? Iets van partner-begeleiding waar je vriend zit, een groep voor mantelzorgers of een poh? Ik heb geen idee wat de opties zijn hoor, maar het lijkt me dat binnen alle zorg rondom die situatie het belangrijk is dat er ook iemand is voor jou. Als je dat momenteel nog niet hebt zou ik daar naar gaan kijken. Sterkte!
