Ik zou haar juist wel laten onderzoeken. Je loopt er nu al zo lang mee rond en de wachtlijsten zijn vaak enorm. Als je nu vast loopt, dan zou ik er niet te lang mee wachten, want dan moet je straks misschien lang wachten terwijl het eigenlijk helemaal niet meer gaat en wat dan? Een onderzoek draait als het goed is niet (enkel) om het geven van een ‘stempeltje’, maar juist om het geven van handvatten en vervolgens gepaste begeleiding. Je komt er niet met de standaard aanpak, dat is inmiddels duidelijk, waarom dan niet kijken naar iets meer gerichts? Maar om dat voor elkaar te krijgen moet je wel eerst weten of er iets is en wat dat dan is.
In je posts komt Dafne erg over als mijn oudste dochter. En die reageert met 10 jaar soms nog steeds zo. Inmiddels hebben we (gedeeltelijk) meer duidelijkheid, de begeleiding laat alleen nog even op zich wachten (we hebben wel ‘algemene begeleiding’ gehad, maar dat was niet voldoende, we doen het al ‘zoals het hoort’ voor een gemiddeld kind (en meer), alleen is ze niet gemiddeld en er is daarnaast meer nodig dan alleen een mogelijk meer specifieke aanpak door ons als ouders). En we zijn inmiddels 1,5 jaar (!!!) verder na de onderzoeksaanvraag. Zolang kan het dus duren...als ik dat vooraf had geweten, dan was ik er echt eerder mee begonnen.
Op goede dagen/momenten redden we ons trouwens uitstekend en ook met de jongste werkt het prima, maar sommige kinderen vragen op sommige momenten zo’n specifieke aanpak, dat je er inderdaad niet komt met de standaard tips ed.
