Trots/blij eigenlijk gewoon allebei.
De laatste tijd zie ik mijn schoonouders vaak en is het erg gezellig. Sommige weten vast wel wat voor ellende het in het begin was tussen ons en het leek nooit meer goed te komen. Vorige week heb ik haar vertelt hoe blij maar ook hoe trots ik op haar ben dat we nu staan waar we staan. Gisteren sneed ik een -voor mij- moeilijk onderwerp aan ik was eigenlijk bang dat ze de kant van mijn man zou kiezen, omdat ze dat altijd deed. Aan het einde van de middag kwam ze naar mij toe dat ze mijn man ergens op aan wilde spreken want ze begreep zo goed wat ik bedoelde. Daarna kreeg ik nog het compliment dat ik vreselijk geduldig ben -met in het bijzonder- tegen onze oudste zoon die alles behalve makkelijk is.
Ze strooit nooit met complimenten maar als zei dit zegt, moet ik het maar eens aan gaan nemen meerdere mensen zeggen het maar ik vond mezelf eigenlijk helemaal geen goede moeder, wuifde het weg, kwam met situaties aan waarbij het echt wel beter kon en trapte mezelf vreselijk de grond in.
En dan is er opeens mijn schoonmoeder, we konden elkaar niet luchten of zien en opeens geeft ze mij waar ik al tijden naar opzoek was. Vertrouwen in het moeder zijn. Opeens staat ze daar voor mij en daar werd ik vreselijk emotioneel van. 😳
