Ik ben zo trots op mijn 3 meiden.
Een vriendinnetje van de oudste is sinds de scheiding van haar ouders regelmatig verdrietig, ook op school. Vorige week moest ze echt huilen omdat haar vader haar niet kon ophalen. Ze is toen naar buiten gegaan en mijn dochter erachteraan. Ze heeft haar opgevrolijkt met een gek dansje en een toneelstukje. Toen ik dat hoorde barstte ik echt van trots. Zo'n gevoelig kind, die zo gevoelig is voor andermans emoties en ook nog zo haar best doet haar vriendin te laten lachen ❤️
En dan de middelste, die een wat moeilijke start had in de kleuterklas (weinig zelfvertrouwen, ondergesneeuwd worden...) en nu in groep 3 ook weer die kant op leek te gaan. Ze heeft zich in een paar weken tijd zo bijeen gepakt en gaat er nu helemaal voor. Als ik haar zie lopen binnen de schoolmuren met opgeheven hoofd, grote stappen, haar staart parmantig op haar hoofd, borst vooruit.... alleen maar liefde. Want ze mag er zijn, ze heeft zo'n lief karakter, zo zacht.
En de jongste, die alles doorheeft. Die alles kan beredeneren. Die zich echt niet laat doen, die eerder de leider van de bende is. Mijn kleine pagadder 😁
Met andere woorden: zo trots. Dat ik, met al mijn gebreken en minpunten, zulke mooie karakters in mijn leven mag hebben. Ik hoop zo dat ik altijd connectie met hen zal blijven houden. Dat we een beetje ongeschonden door de puberteit gaan komen ook.
