1986Lynn Soms, als het mensen betreft die keihard fulltime werken en die misschien de helft van mijn loon (voor parttime werk) krijgen. Dan denk ik: waarom verdien ik meer dan jij? Is wat ik doe nou echt zoveel nuttiger/zeldzamer/moeilijker? Ik kan het daar wel lastig mee hebben. Dat voelt oneerlijk. Zeker als ze ook nog eens werk doen waar ze helemaal geen voldoening uit halen (productie in ploegen bijvoorbeeld).
Maar ik heb ook een vriend die ervoor kiest om parttime te werken met een heel klein salaris, woont in een commune, leeft heel zuinig. Daar voel ik me niet schuldig tegenover, maar daar heb ik vooral heel veel respect voor. Het zet me juist aan het denken. Misschien kan ik ook wel tevreden zijn met minder? Ik ben best gemakkelijk uitgevallen. Ik laat hier thuis schoonmaken, doe mijn boodschappen bij de AH en bestel met gemak iets van thuisbezorgd als ik geen zin heb om te koken. Ik denk niet na over de kosten van een uitstapje, maar maak die gewoon wanneer ik er zin in heb.
Over de financiële onafhankelijkheid: ik heb wel een hypotheek en nog wat studieschuld, maar ik verdien voldoende en mijn man ook. Ik betaal in mijn eentje de volledige hypotheek en hou geld over voor leuke dingen. Man neemt de andere kosten op zich en houdt ook voldoende over. We sparen minimaal 1000 euro per maand.
Ik heb het gevoel dat ik alles kan doen wat ik wil, maar ik denk dat de crux zit in dat ik niet zo heel veel wil. Wij zijn niet van de dure kleren/sieraden/schoenen/tassen en kopen ook niet elk seizoen nieuwe dingen, geen kappers/schoonheidsspecialisten/manicure/pedicure. We rijden in een goedkope tweedehands auto, we kopen meubels tweedehands of bij Ikea en doen daar vervolgens 10 jaar mee, als ik een vaasje of een bloempot wil ga ik naar de kringloopwinkel, we gaan niet met het vliegtuig op vakantie, hebben geen abonnementen op tijdschriften of andere luxedingen, klein telefoonabonnement en niet elke keer een nieuwe telefoon, we hebben geen tv, enz. We geven gewoon niet zoveel geld uit omdat we al die dingen niet hoeven. Dat is geen bewuste besparing, geen levensovertuiging of nee zeggen tegen impulsen, het boeit ons gewoon helemaal niet. Ik vind het simpelweg geen interessante spullen en kan het ook erg oppervlakkig vinden van anderen als ze daar wel een hoop tijd en geld in steken (veroordelend van mij, I know). Wat niet betekent dat ik 0,0 oog heb voor schoonheid in huis of in mensen, ik geef veel om esthetiek. Maar mijn idee daarover is denk ik gewoon anders.
Hoe dan ook, onderaan de streep houden we voldoende geld over.
Het is mij ooit gelukt om een jaar lang rond te komen van 500 euro per maand (ik had geen uitkering), dus ik weet van mezelf dat ik niet veel nodig heb. Dat voelt ook heel onafhankelijk, om te weten dat je je hoofd boven water kunt houden in benarde tijden.
