Met gezonde spanning (wat deel ik wel, wat deel ik niet? Hoe zullen mensen reageren?) start ik na lang twijfelen toch dit topic. Ten eerste omdat ik het eigenlijk onzin vind dat financiën een taboe zijn en ten tweede omdat ik op zoek ben naar gelijkgestemden, tips, ervaringen, motivatie, dat soort zaken.
Nu het verhaal en meteen een bekentenis:
Wij leven van salaris naar salaris. Ik schaam me om het toe te geven, maar iedere maand slaak ik een zucht van verlichting als alle rekeningen zijn betaald en het weer nieuw geld op de rekening staat. Ik haat dat gevoel.
Situatie: We zijn beiden jong afgestudeerd, hadden het financieel bijzonder goed en wat deden we? Geld over de balk smijten. Etentjes, kleding, duur appartement, nog meer etentjes, vakantietje hier en vakantietje daar... Het kon niet op. Ik was 26 toen we ons droomhuis kochten. We konden het totale hypotheekbedrag nét aan krijgen van de bank, maar geld voor een nieuwe keuken was er niet. Gelukkig leenden onze ouders ons wat extra. Ook nu gold: we betaalden maandelijks af wat moest, maar ook geen cent meer, waar dat achteraf prima had gekund. Inmiddels hadden we wat geld gespaard, wat volledig op ging aan een aantal zaken in en om huis en ons huwelijk en niet veel later waren we twee bloedjes van kinderen rijker, die ik het liefst verwen tot op het bot (wat ik uitsluitend om pedagogische redenen niet -helemaal- doe). Ondertussen beviel mijn baan me niet meer en ook mijn man wilde iets anders. We besloten het roer om te gooien; ik een opleiding en een andere baan, mijn man een gehele carrière switch. Een keuze waar we beiden nog altijd achter staan en die maakt dat we een stuk gelukkiger zijn, maar eentje die ook betekent dat we beiden minder verdienen.
Ondertussen word ik dus moedeloos van onze financiële afhankelijkheid. Het roer moet om. Een forse belastingteruggave dit jaar betekende voor mij het keerpunt; in één klap konden we onze ouders terugbetalen. En zo gebeurde het dat ik vorige maand zomaar ineens een paar duizend euro overmaakte. Een paar duizend euro waar we heel vaak van uit eten konden gaan, kleding konden kopen en ver weg van op vakantie konden... Maar in plaats van te balen dat ik dit geld 'moest' afstaan, voelde ik me opgelucht. Zo opgelucht dat ik moest huilen. Dit betekende dat wij niet langer honderden euro's per maand hoefden af te dragen, dat we verlost waren van die ene molensteen om ons nek. Ik voelde eens te meer dat dit niet is wat ik wil: Ik wil mijn stemming niet zo hoeven laten bepalen door geld (of het gebrek daar aan).
En nu groeit mijn idee verder; niet alleen wil ik verlost zijn van al onze schulden (en ja, daar valt mijn hypotheek ook onder!), ik wil financieel onafhankelijk zijn.
Wat betekent dat voor mij? Dat we op een dag, liever vroeger dan later, niet meer hoeven werken voor het geld, maar werken omdat we ons werk leuk vinden. Dat we meer tijd hebben voor het gezin en ons geen zorgen hoeven te maken om de rekeningen en ons niet bezig hoeven houden met of we wel rond gaan komen.
Wat betekent dit níet voor mij? Financiële onafhankelijkheid betekent voor mij niet leven in weelde. Het betekent niet meer consumeren, dure spullen, mooie auto's of een groter huis. Juist niet. Het betekent voor mij juist minderen op het gebied van consumeren en niet alleen om te besparen, maar ook omdat ik vind dat we dat verplicht zijn aan het moedertje aarde. Kleding kan best tweedehands en ja, ik heb echt wel tijd om zelf een pastasausje te maken in plaats van iets uit een pot in een pan te knallen (is nog lekkerder ook...). Ieder jaar mijn zorgverzekering en abonnementen nalopen, daar kan ik best een middagje voor gaan zitten. Dat soort zaken dus...
Ik ben niet van plan te gaan leven als een kluizenaar en op een houtje te bijten. Ik wil alleen bewuster met geld om gaan zodat we meer overhouden om te investeren in onze toekomst.
Mijn plan is simpel: (be)sparen, aflossen, beleggen en hopelijk ooit een huisje erbij kunnen kopen voor de verhuur. Gaat dit lukken binnen een paar jaar? Nee. Maar ik heb mijn hele volwassen leven gedacht dat financiële onafhankelijk voor de rijken onder ons is en ik wil aan mezelf en onze kinderen bewijzen dat dat niet het geval is.
Dus... Wie doet er mee? Wie is hier al mee bezig en hoe? Wie heeft er zin om mee te praten over besparen en bezuinigen, aflossen van schulden, opbouwen van vermogen en wie doet er mee met elkaar gemotiveerd houden in onze doelstellingen? Want laten we wel wezen; geld over de balk smijten voelt wel ff wat lekkerder dan overmaken naar de bank en vakanties en dure spullen zijn toch een sexyer gespreksonderwerp op feesten en partijen dan het verlagen van je hypotheeklasten...
