Vulpen @[verwijderd]
Ik las jouw voorbeeld, Vulpen, en dacht toen: maar dat ligt er toch maar net aan in hoeverre je de ander jou laat dwingen om jezelf te definiëren? Maar dat is niet per se zo. Soms ga je pas nadenken over iets wanneer je erop attent gemaakt wordt. Ik kan me nog goed herinneren hoe een oudere vrouw ooit tegen me zei: "Oh, jullie buitenlandse kindjes hebben zo'n mooie donkere ogen. Je hoeft nooit make-up op."
Ineens rezen er allerlei vragen bij mij. Ben ik een buitenlands kindje? Maar ik ben toch in Nederland geboren? Zijn mijn ogen donkerder dan die van andere kindjes? Wat heeft dat te maken met make-up? Had ik, als ik geen buitenlands kindje was, wél make-up moeten dragen als ik groot was?
Dat waren vragen (en realisaties) die ik voor die opmerking niet kende. En of je nu besluit dat je jezelf niks aantrekt van zo'n opmerking of niet, het heeft wel degelijk iets veranderd. Ook al verander je niets aan je handelen, ineens is je niet-handelen een keuze geworden in plaats van iets dat je deed waar je verder geen acht op sloeg.
Kortom: factoren van buitenaf dwingen je inderdaad om bepaalde keuzes te maken in het leven. In hoeverre je aan bepaalde verwachtingen voldoet, in het maken van autonome beslissingen, in het beschouwen van jezelf, je drijfveren en motivaties, kortom: in je identiteit.
Ik denk dat het zelfs nodig is, dat de omgeving je bewust maakt van jezelf en hoe/wat/wie je bent. Zo'n opmerking zoals hierboven is voor die vrouw niet zo beladen, maar wel wanneer je nog nooit op die manier over jezelf hebt nagedacht. Toch is het niet kwalijk. Het hoort bij onze ontwikkeling om een identiteit te vormen. Daarbij heb je een omgeving nodig die die identiteit bevraagd. En die, wat mij betreft, nastreeft om zonder oordeel te bevragen en daarin ook geen richting bepaald, maar op de veelheid van mogelijkheden wijst.
