• [verwijderd]

  • Bijgewerkt

De titel zegt het al een beetje.
Welke normen en waarden heb jij mee gekregen, welke geef jij je eigen kinderen mee en vooral waarom zijn die voor jou belangrijk.

Tevens wel benieuwd welk type ouder je bent:
Grijp jij gelijk in of laat je het kind zelf dingen fixen. Bijvoorbeeld hij valt, sta jij er al voor hij de grond raakt met aggossie toch, knuff.
Of wacht je af hoe hij zelf reageert.

Reageer zelf later ff, eten is klaar.

Oh leuk topic 🙂 Van mijn ouders heb ik meegekregen dat je eigen dingen regelen, zelf verantwoordelijk zijn heel belangrijk is. Vooral door hun daden. Het werd bijvoorbeeld verwacht dat ik op mijn 18e op kamers ging (je bent volwassen dus je kunt op jezelf wonen). Bij financiële problemen hoef ik niet bij mijn ouders aan te komen. Ze zullen me helpen als ik het nodig heb hoor, maar niet na een 'preek' over dat ik zelf had moeten sparen en de dingen beter had moeten regelen. Tijdens mijn studie betaalden mijn ouders me 250 euro per maand voor huur van een kamer, als ik een duurdere kamer huurde moest ik zelf bijbetalen en als ik stopte met mijn studie kreeg ik ook geen geld. Ik vond dat toen niet zo leuk omdat mijn studiegenoten veel kregen van hun ouders, die hoefden niet eens hun eigen zorgverzekering te betalen. Maar nu ben ik er wel heel blij mee want ik ben heel zelfstandig en als ik dan mensen van 25 zie die nog bij hun ouders wonen vind ik dat echt heel raar. Die verantwoordelijkheid en zelfstandigheid is dus ook iets wat ik onze kinderen meegeef. Mijn vriend is daar heel anders in. Zijn moeder heeft altijd alles voor hem gedaan en hij wil dat nu dus ook voor zijn kinderen doen. Het gebeurt hier vaak dat ik zeg: T en E, ruimen jullie dat even op? En dat hij dan zegt: laat ze toch, dat doe ik wel 😂

Ik vind wel dat in meer onvoorwaardelijk ben dan mijn ouders, ik help mensen zonder er iets voor terug te hoeven en zal mensen ook niet zo snel aanspreken op hun verantwoordelijkheid. Dit heb ik meer van mijn schoonmoeder meegekregen, ik vind haar een inspirerend voorbeeld 🙂

Verder qua type ouder heb ik wel veel empathie voor het gevoel van de kinderen en benoem ik dat ook, ik los graag dingen op met een knuffel, ook als ze zich boos voelen. Dat helpt ze naar mijn idee zichzelf weer terug vinden. Ik troost ze ook wel als ze pijn hebben, zal dat niet zo snel bagatelliseren want ik kan moeilijk voelen wat een ander voelt.

Ik heb hier even over nagedacht. Ik heb een verstandelijk beperkte zus en een zus die altijd problemen aantrekt, dus daar ging de aandacht heen. Dus voor mij was het vooral zelfstandig zijn. Er werd verwacht dat ik alles zelf deed en dat deed ik ook. Ik heb vanaf een jaar of 16 alles zelf geregeld. Van tandarts tot studiekeuze. Er was geen geld om te studeren, daar moest ik maar voor werken. Alhoewel de manier waarop niet echt ok was, wil ik zeker mijn kinderen leren om zelfstandig te zijn. En vooral nooit afhankelijk te zijn van wie dan ook.

Verder vind ik het belangrijk dat ze leren dat iedereen gelijkwaardig is en dat als je iemand kunt helpen, je dat ook moet doen. Ook probeer ik ze aan te leren om positief te denken en kleine dingen te waarderen.

Best een lastige vraag want eigenlijk gaan veel dingen ( normen en waarden) automatisch, daar denk ik niet over na. Maar wat ik geregeld terug krijg van anderen is dat ik in hun omgeving vaak de enige ben die echt luistert, niet oordeelt en daardoor een fijn vertrouwenspersoon ben. Misschien komt dat hier niet altijd op het forum zo over, maar in het dagelijks leven vind ik dat echt heel erg belangrijk.
Zelfstandigheid vind ik ook erg belangrijk, mijn man zegt wel eens dat ik ook heel gemakkelijk zonder hem zou kunnen en dat is wat ik ook heb geleerd, als vrouw moet je zelfstandig zijn.

Wat hier ook een no go is is discriminatie, er hoeft niemand in mijn bijzijn iets discriminerends over een ander te zeggen. Schoonfamilie doet dat wel eens, die maak ik dan spreekwoordelijk met de grond gelijk, kotsmisselijk word ik daarvan.

En wat echt in mijn opvoeding gestampt zit is dat kennis macht is. Dus je leert je hele leven bewust door omdat dat het enige is wat helemaal niemand je af kan nemen in wat voor situatie dan ook.

Waar ik vooral echt mee groot gebracht ben, is dat je moet zorgen voor de zwakkere medemens. Mijn moeder deed boodschappen voor bejaarde mensen in de straat, bracht bezoekjes aan zieken of hielp mensen met problemen.
Mijn man is veel meer grootgebracht met “iedereen moet voor zichzelf zorgen” en “ik doe waar ik lekker zelf zin in heb”, veel individualistischer.
Ik wil mijn kind leren zelfstandig te zijn, maar zelfstandig is niet alleen voor je zelf bezig zijn.

  • [verwijderd]

Wat ik van thuis uit heb meegekregen is niet echt noemenswaardig, de focus lag vooral op wat de buren zouden denken, status en aanpassen.

Wat ik mijn kinderen vooral wil meegeven is dat ze zichzelf mogen zijn, goed hun grenzen aan kunnen geven en om niet te oordelen.
Precies het tegenovergestelde dus 😆

Ik heb niet veel van huis meegekregen. Er werd.voor me gezorgd maar emotioneel hadden/hebben mijn ouders weinig ruimte. Er is nooit echt geluisterd naar mij.

Dat wil ik dus wel geven aan mijn kinderen. Dat ik er ben voor ze, dat ik altijd zal luisteren zonder te oordelen. Dat ze mogen zijn wie ze zijn. Het gevoel van eigenwaarde dat ik voor mezelf heb moeten creëren.

Verder vind ik verdraagzaamheid, zelfstandigheid en durven gaan voor iets belangrijke eigenschappen.

    Ik vind dit echt een moeilijke vraag om te beantwoorden, vooral omdat mijn waarden zo ongeveer haaks staan op die van mijn ouders. Het is lastig te benoemen wat ik echt van hen heb overgenomen, maar hierbij een poging:

    1. Hard werken. Als je moe bent, nóg wat harder werken.
    2. Niet zeuren. Al is de definitie van gezeur voor mijn ouders wel veel breder dan van mij. Ik vind het delen van emoties en gedachten niet altijd gezeur.

    Ik leerde al vroeg de bargoense uitdrukking 'lauw poekelen', wat zoveel betekent als: 'niet teveel vertellen'. Achterdocht is ons niet vreemd.

    Mijn ouders zijn op een aantal vlakken erg conservatief (zal ik het conservatief noemen?): klimaatverandering bestaat niet, moslims zijn terroristen, politici zijn huichelachtige rotzakken, vrouwen en mannen hebben hun eigen rollen, scheiden mag niet, enz. Dat zijn niet de dingen die ik mijn kind zou willen meegeven. Ik vind het belangrijk om een open geest te hebben en tegelijkertijd kritisch te zijn, om tolerant te zijn, vrijheden en rechten te verdedigen voor jezelf én voor de ander, te handelen uit liefde en betrokkenheid in plaats van haat en ongenoegen.

    Ik hou heel veel van mijn ouders, maar inhoudelijk kan ik het niet over veel dingen hebben. En wat ik van hen heb meegekregen is dat ik niet tegen ze in moet gaan, dus ik hou mijn mond als ze iets zeggen dat me tegen de borst stuit. Ik zou van niemand anders zoveel accepteren als van mijn ouders, denk ik.

    Edit// waarin ik ze wel heel tolerant vind overigens, is wat seksuele geaardheid betreft. Daarin zijn ze juist weer niet conservatief.

    Edit2// Ik schilder ze hiermee erg negatief af, geloof ik. Maar het zijn liefhebbende mensen die het liefst elke minuut van de dag met hun kinderen en kleinkinderen zouden willen doorbrengen. Dat we anders over veel dingen denken, betekent natuurlijk niet dat we niet heel veel om elkaar geven.

    Edit3//Inmiddels een uur later 😛 Ik heb de neiging om dit hele bericht weg te halen uit angst dat mijn ouders dit kunnen lezen en dan gaan zeggen dat ik helemaal fout heb, dat het allemaal onterechte kritiek is enz. Jeetje. Waarom durf ik zoiets niet gewoon met vol zelfvertrouwen en zonder disclaimers neer te typen?

      Ik bedenk me nu dat ook een heel belangrijke waarde die ik heb meegekregen is dat iedereen gelijkwaardig is en zichzelf mag zijn. Ik kan me niet herinneren dat ik homoseksualiteit of transgenders bijvoorbeeld ooit raar heb gevonden, ik vond dat altijd normaal en vanzelfsprekend door hoe mijn ouders daarmee om gingen. Toen later op de middelbare school kwam ik erachter dat mensen daarom gepest werden en dat vond ik heel naar. Dat is dus ook iets dat wij de kinderen meegeven en ik hoor gelukkig echt aan opmerkingen die ze maken dat zij het ook heel normaal vinden.

      Ik heb vooral van huis uit meegekregen niet neer te kijken op een ander. Ik heb een oom die vooral graag praat met de hoger opgeleide mensen in onze familie en de lager opgeleide mensen links laat liggen. Mijn moeder vindt dat zo verwerpelijk.

      Ik wil mijn kinderen dit zeker ook meegeven naast een hoop andere normen en waarden.

      Ik vind dit zo'n lastige vraag! Ik denk dat ik van mijn ouders heb meegekregen dat het belangrijk is om aardig te zijn en dat ik moet voldoen aan hun verwachtingen, dat een saai burgerlijk leven het beste leven is. Ik hoop dat mijn dochters meer/sneller hun eigen pad durven volgen maar ik vind wel een saai burgerlijk leven het beste leven dus of dat gaat lukken? Verder vonden mijn ouders het belangrijk om altijd te doen alsof alles goed gaat en je gevoelens voor je te houden, wat echt niet bij mij past en achteraf bij hen ook niet, ze denken daar zelf inmiddels ook anders over. Ik hoop mijn kinderen wel echt mee te geven dat het belangrijk is om je te uiten, gevoelens te delen, hoeft niet eens met mij te zijn, als je maar niet rond blijft lopen met geheimen.

      Manque Ik vind niet dat je ze negatief afschildert, je beschrijft verschillen in jullie normen en waarden, toch? Lijkt me logisch dat het niet automatisch betekent dat jullie niet van elkaar houden als die uiteen liggen.

      Manque
      Ik had eerst ook wat anders over mijn ouders en toch maar weggehaald omdat ik niet negatief over ze wilde zijn...

      Maar mijn ouders vinden eigenlijk iedereen stom behalve zichzelf. Mijn moeder is ook erg achterdochtig en denkt dat iedereen slecht is. Er was niemand die ze wel ok vonden. Dit kwam ook door problemen in de familie. Wij hadden dus geen contact met anderen. Geen mensen op verjaardagen of op visite. Nog steeds hebben ze alleen elkaar en doen alles samen. Ik heb wel wat therapie gehad om dit te verwerken / ermee leren om te gaan. Als je zo opgroeit denk je namelijk dat het normaal is en dat iedereen ook slecht over jou denkt.

      Ik wil dat dus echt anders doen en leer mijn kinderen ook om van het goede in mensen uit te gaan en mensen niet te veroordelen.

        Tantetil Maar mijn ouders vinden eigenlijk iedereen stom behalve zichzelf. Mijn moeder is ook erg achterdochtig en denkt dat iedereen slecht is. Er was niemand die ze wel ok vonden.[...]Als je zo opgroeit denk je namelijk dat het normaal is en dat iedereen ook slecht over jou denkt.

        Dit had ik geschreven kunnen hebben, het is héél erg herkenbaar. Heb je er goed mee om leren gaan? Ik merk dat ik nog steeds achterdochtig ben en dat mensen mij bij voorbaat niet okee vinden en mijn best moet doen om geaccepteerd te worden. Hoe kom je van zoiets af?

          Manque het was heel erg lastig. Ik heb ook een sociale fobie gehad omdat ik zo bang was om veroordeeld te worden. Als ik vroeger wel eens een vriendinnetje mee had thuis, had mijn moeder daarna haar commentaar al klaar. Zo zou een vriendin arrogant zijn en ons huis taxeren....een vriendin was dik en ongezond, de buurmeisjes zouden bij ons naar binnen gluren, alle moeders waren saaie grijze muizen en de vaders slappe happen etc ik was toen nog echt jong en hierdoor was ik al snel bang wat anderen dan van mij vonden. En achteraf vind ik het zo ontzettend jammer dat ik hierdoor veel heb gemist en mij zo ellendig heb gevoeld. Ik heb vooral baat gehad bij cognitieve gedragstherapie. Maar zoals verjaardagen vieren, heb ik echt moeten leren. Maar ik ben zelf heel sociaal en inmiddels houdt het mij niet meer tegen. Soms steekt het nog wel eens de kop op hoor en dan moet ik die gedachten echt weer even uitwerken en vervangen door positieve gedachten.

            • [verwijderd]

            Tantetil Als ik vroeger wel eens een vriendinnetje mee had thuis, had mijn moeder daarna haar commentaar al klaar. Zo zou een vriendin arrogant zijn en ons huis taxeren....een vriendin was dik en ongezond, de buurmeisjes zouden bij ons naar binnen gluren, alle moeders waren saaie grijze muizen en de vaders slappe happen etc

            Ik had dit ook zo zelf kunnen typen. Bij ons kwam er dan wel visite (familie of vrienden van mijn vader) maar dan volgde daarna alle verhalen over wat er mis was met ze, hoe minderwaardig ze waren.
            Toen ik ouder was en ook zelfstandig op bezoek ging bij mijn oma kreeg ik vervolgens een compleet verslag van mijn moeder wat mijn oma haar had verteld, of ik wel de juiste kleding had gedragen, de juiste gesprekken had gevoerd etc..
            In therapie loop ik er ook enorm tegenaan, mijn veeleisende kant is torenhoog.

            Mijn vader is/was juist helemaal niet zo, maar die was bang voor mijn moeder en durfde er niet tegenin te gaan, dus daar had ik niet veel aan..

            Normen en waarden die ik heb meegekregen: heb altijd respect voor de andere mensen. Sta klaar voor de mensen die het minder hebben of problemen hebben. Familie is belangrijk. Vast nog wel meer maar kom er even niet op.

            Deze normen en waarden wil ik ook meegeven aan mijn kinderen. En vooral accepteer iedereen zoals hij is. Ik wil mijn kinderen leren hun eigen grenzen aan te geven en niet over zich heen te laten lopen en ik wil mijn kinderen leren dat ze zich emotioneel mogen uiten en hiernaar geluisterd wordt en niet snel weggewuift wordt met: komt wel goed. Dit deden mijn ouders wel en was weinig plaats voor mn emotionele kant.

            Wat voor ouder ik ben? Ik sta er iig niet meteen naast als ze vallen, ik zie al snel of t echt pijn is of schrik. Hun emotie daarna mag er zijn en zal ze troost bieden. Ze moeten hun eigen fouten kunnen maken, maar de veiligheid voelen om als ze een fout maken zich vertrouwd voelen om dit te kunnen delen en ze helpen de zelfvertrouwen te geven het opnieuw te proberen.

            • Soturi hebben hierop gereageerd.

              Tantetil dit is zo herkenbaar.... had ik ook geschreven kunnen hebben. Sterker nog nu ik jouw verhaal lees snap ik ook ineens beter waarom ik er zo vanuit ga dat andere mensen me wel negatief zullen beoordelen. Ik hoor altijd de stemmen van mijn moeder en oma nog oordelend, roddelend over iedereen.

              • [verwijderd]

              [verwijderd] maar dat we geen geheimen hebben.

              Waarom zou je geen geheimen voor elkaar mogen hebben?

              10 dagen later

              Nescio Ik heb niet veel van huis meegekregen. Er werd.voor me gezorgd maar emotioneel hadden/hebben mijn ouders weinig ruimte. Er is nooit echt geluisterd naar mij.

              Dat wil ik dus wel geven aan mijn kinderen. Dat ik er ben voor ze, dat ik altijd zal luisteren zonder te oordelen. Dat ze mogen zijn wie ze zijn. Het gevoel van eigenwaarde dat ik voor mezelf heb moeten creëren.

              Verder vind ik verdraagzaamheid, zelfstandigheid en durven gaan voor iets belangrijke eigenschappen.

              Dit zou ik geschreven kunnen hebben.

              Born2bme Wat voor ouder ik ben? Ik sta er iig niet meteen naast als ze vallen, ik zie al snel of t echt pijn is of schrik. Hun emotie daarna mag er zijn en zal ze troost bieden. Ze moeten hun eigen fouten kunnen maken, maar de veiligheid voelen om als ze een fout maken zich vertrouwd voelen om dit te kunnen delen en ze helpen de zelfvertrouwen te geven het opnieuw te proberen.

              En ik hoop dat ik ook zo'n ouder ga zijn.