Dat het prima is om de eerste weken tot maanden niets anders te doen dan bv geven en dat je dan verder best lui mag doen. Ik was zo gesloopt van de slechte nachten, de lange voedingen en tegelijkertijd proberen leuk en aardig, opgeruimd, op tijd gekookt enz te zijn/hebben. Bij de tweede nog erger dan bij de eerste. Zo zonde, ik had veel meer op mijn strepen moeten staan en hulp moeten eisen. Bij de derde ging dat veel beter.
Dat je ontzettend kunt reageren op de hormonen die alles ontregelen. Ik werd gedurende de bv niet ongesteld (bij de tweede tot bijna 3 gevoed en toen werd ik ongesteld na ruim 1,5 jaar). Maar ook een libido van -100, sneller prikkelbaar en licht depressief. Pas op moment dat mijn cyclus weer opstartte voelde ik me beter, maar dat herkende ik natuurlijk pas bij de tweede en geloofde ik pas bij de derde.
Dat je het nooit goed doet. Niet bv geven is fout, wel bv geven is verkeerd, lang bv geven is misdadig, kort bv geven is slap. Het is eigenlijk vergelijkbaar aan het moederschap, er is altijd een groep mensen die vindt dat jij het helemaal, maar dan ook helemaal verkeerd doet en dat zijn altijd mensen die het nodig vinden dat heel erg luidruchtig duidelijk te maken.
