Ik ben ruim een week geband (op eigen verzoek) en heb veel kunnen nadenken over hoe nu verder.
Jullie hebben hier en daar al kunnen lezen dat ik niet al te lekker in mijn vel zit en daar al jaren mee worstel.
Eigenlijk wist ik ergens al wel hoe dat kwam maar ik stond er nooit echt bij stil.
Teveel dingen te verwerken en los te laten, en nu ik dat heb gedaan (dat was een hele klus van zo'n twee jaar) is er niets meer waarover ik me nog zo rot kan voelen.
Ik heb alles, ben ontzettend rijk en heb niets te klagen.
Vorig weekend voelde ik me heel goed; ik was vrolijk, blij, voelde me weer helemaal verliefd op mijn man en ik had alle geloof en vertrouwen dat alles helemaal goed komt.
Ook de fysieke klachten (oke, ik heb dus toch iets te klagen 🤔).
Ik voelde me mijzelf, zoals ik van nature ben en altijd was, voor ik fysieke klachten kreeg.
En ineens, vanuit het niets, was het woensdag weer helemaal over. Weg goed gevoel, weg blijheid, weg dat verliefde gevoel.
En ineens snapte ik het en nu voel ik me zó stom dat ik dat niet eerder door had!
Ik voel me altijd redelijk oke tot goed vanaf halverwege mijn menstruatie, met een piek de vier dagen rond mijn eisprong. En als die is geweest dan stort ik in, ga ik me somber voelen, angstig, boos tot bijna agressief, ik kan niets hebben, voel me soms zó depressief dat ik eruit wil stappen en ik kan niets hebben.
Fysiek krijg ik last van maag- en darmkrampen, misselijkheid en vermoeidheid, haast alsof ik buikgriep heb ofzo. En dat voor minstens toen dagen lang.
En als ik dan ongesteld ben gaat het meteen een stuk beter, leef ik op en voel me zoveel lichter.
Tot het weer opnieuw begint. En het net is of iemand anders mij overneemt.
Terugkijkend heb ik dit in toenemende mate al zo'n 20 jaar, daarom begrijp ik ook niet waarom niemand van al die artsen e.d. hieraan heeft gedacht.
Is er iemand hier bij wie dit ook zo extreem is?
En wat doe je eraan?
Ik ben nu maar teunisbloemolie (capsules) gaan proberen, vandaag pas maar vraag me af of dat wel voldoende is.
Ooit zei een ex tegen me dat ik het slachtoffer was van mijn eigen hormonen en ik snap nu, na 13 jaar pas wat hij bedoelde.
Het is echt niet leuk meer en sinds de curretage is het alleen maar erger geworden.
Is dit iets dat vaker voorkomt of is het een beetje taboe?
Pms is bekend natuurlijk maar dit is veel heftiger dan normale pms.
En ik wil er vanaf!!!
