fafa wat ik beschreef is een afgeleide van een bepaalde therapeutische werkwijze bij kinderen om trauma’s te verwerken. Het gaat niet alleen over het praten an sich, maar vooral ook aandacht geven aan de emoties en gedachtes over wat er is gebeurd en wat er kan gebeuren. Je wilt het namelijk 1. verwerken, maar 2. ook weer ruimte geven om er op andere manieren over te gaan denken.
Nu zal ze de kans dat er iets mis gaat overschatten, logisch na de nare ervaring, maar je wil dat ze het weer meer in perspectief gaat zien. Daarbij is de vraag ook waar ze precies bang voor is als je jou kwijt raakt? Zeg maar de angst achter de angst? Jullie kwijtraken, maar er kan ook nog een angst achter zitten, bijv dat ze jullie nooit meer vindt of dat er dan nog iets veel naarders kan gebeuren.
Met een positieve afloop bedoel ik, dat ze jullie kwijtraakt, maar dat dit ook weer wordt opgelost zonder andere nare dingen. Haar ook laten benoemen, wat ze zelf kan doen in zo situatie. Dit kan ook wat meer zelfvertrouwen geven ipv enkel hulpeloosheid.
Dit kan je doen op allerlei manieren (wat bij haar past) tekenen, schrijven, naspelen met Barbies etc. Continue vragen wat gebeurt er en wat denk je of voel je daarbij (of eventueel in de derde persoon).
Wat betreft nachtmerries. Een nachtmerrie is een droom waarbij je op het verkeerde moment wakker wordt 😉. Een droom loopt altijd goed af (zo leg ik het uit). Hoe zou de droom dan aflopen etc. Ook daar kun je over in gesprek of op een speelse manier.
Door het positief afsluiten, schep je ruimte om er ook anders naar te kijken. Door dit vaker te doen plus positieve ervaringen op te doen in het ov, hoop je dat ze de positieve afloop ook steeds geloofwaardiger gaat vinden.
