Dank aan iedereen hier die leest, luistert en reageert op mijn, vaak, sombere, zware posts.
Dank voor het warme gevoel dat jullie steun me geeft, zeker rond mijn miskraam en curretage.
Dank vooral en boven alles aan mijn man, mijn steun, mijn rots, mijn schouder om op te huilen. Dank dat ik die schouder elke dag opnieuw mag gebruiken. Dank voor je sterke armen die me telkens opnieuw weer opvangen
Dank dat je mijn echte ik ziet, waar niemand anders dat doet. Dank voor al je begrip, voor al je lieve, bemoedigende woorden,voor je eindeloze geloof en vertrouwen in mij.
Dank dat ik al mijn vertrouwen in jou mag leggen, nu ik niets of niemand anders kan en durf te vertrouwen, zelfs mijzelf niet.
Ik ben zo dankbaar en blij dat ik je weer gevonden heb, dat jij je voor altijd met mij hebt willen verbinden, dat dat voor jou zo logisch en vanzelfsprekend is.
Dankje dat je nooit opgeeft, dat je me altijd blijft zeggen dat het echt goed komt, dat ik mijzelf echt terug zal vinden en dat ik zo sterk en dapper ben.
Dankje voor je onvoorwaardelijke liefde 🙏❤️
