[verwijderd] Ik ben het volledig met je eens dat God en/of geloof meestal een excuus zijn voor oorlog en geweld. Ik geloof dat de hang naar macht, om te heersen, en ook naar rijkdom in de mens zitten. Dat past ook bij de taak die God de mens oorspronkelijk gaf, namelijk voor de dieren en aarde te zorgen en erover te heersen. Het is iets wat in onze natuur zit, maar wat na de zondeval verkeerde wendingen heeft genomen. (Tenminste, zo zie ik het.)
Over die hatelijkheid onder christenen: ik denk dat er heel veel angst achter zit. In het christendom spelen goed en kwaad een prominente rol. Ook speelt het idee dat je gezegend wordt als je gehoorzaam bent aan God een prominente rol. Vervolgens krijg je een heel rechtlijnige manier van denken en leven, zodat mensen het gevoel kunnen hebben dat ze "goed" zijn (is nodig voor hun gevoel van eigenwaarde) en ze niet bang hoeven zijn voor hun toekomst, die feitelijk natuurlijk onzeker is. Je kent vast het verschijnsel "blaming the victom." Als iemand slachtoffer ergens van is geworden, gaan we met zijn allen dingen roepen waarom dat zijn/haar eigen schuld zou zijn: "ik zou ook nooit zo laat op die plaats over straat gaan", "ze droeg ook wel een erg kort rokje" of "hij had wel een biertje op voor hij achter het stuur kroop." Als het iemands eigen schuld is, kunnen we weer vrolijk verder geloven in de illusie dat dat ons zelf nooit zal overkomen. Het is te beangstigend dat het iemand volledig willekeurig en onschuldig is overkomen, want dan kan het ons ook overkomen. Zo werkt het ook met de "christelijke leefwijze en -regels". Ik ken trouwens niet veel christenen die vinden dat een mismraam of een fataal ongeluk je eigen schuld / een straf is. Dat is echt wel redelijk uitzonderlijk.
Dit zijn trouwens dingen waar ik zelf ook tegenaan loop en waar ik echt een klein trauma van heb. Ik vind het zo tergend dat mensen hun normale, logische verstand lijken uit te schakelen als het om hun geloof gaat en dat alles geestelijk wordt gemaakt. Zoals je misschien wel weet kamp ik al sinds mijn pubertijd met depressies en ben ik onlangs jarenlang chronisch depressief geweest. Dan loop je ook tegen dit soort denkbeelden aan. God kàn namelijk genezen. Aan Hèm ligt het niet, als genezing uitblijft. Ik zou te weinig geloof hebben. Ik zou gebonden zijn aan demonen. (Er is echt wel eens een soort uitbanningssessie geweest met mij als depressieve tiener.😥😡) Ik zou mijn leven niet voldoende in gehoorzaamheid aan God leven, anders zou het wel beter met me gaan. Het is ongelooflijk wat mensen voor een kwetsende onzin uitkramen, om maar niet stil te hoeven staan bij onrechtvaardig lijden. Deze manier van denken is ook een reden dat ik mij vaak niet echt thuis voel onder christenen en in de kerk, ondanks dat ik wel heel gelovig ben.
De meest gangbare gedachte onder christenen over waarom iemand homofiel is, is dat er in zijn jeugd iets niet goed is gegaan, meestal in de ouder kind relatie, waardoor er iets in zijn psyche beschadigd is, die deze afwijkende oriëntatie veroorzaakt. Heel lang hebben kerken en christenen het idee dat homofilie aangeboren is verworpen. In dat opzicht was de Nashville verklaring in zekere zin best een "verbetering" te noemen. Voor het eerst werd namelijk erkent door prominente orthodoxe christelijk leiders dat iemand homofiel kan ZIJN, en dat dat niet (in ieder geval niet in alle gevallen) te veranderen is. En dat iemands homofiele oriëntatie geen reden is om hem te weren uit de kerkelijke gemeenschap, maar dat zo iemand juist met liefde omringt moet worden. (Maar dat stukje is in de heftigheid van de discussie van toen nogal verloren gegaan.)
