Ik kan alleen vanuit mijn eigen ervaring praten....
en ik ging in een overlevingsstand, zodanig dat ik het zag gebeuren van bovenaf zeg maar. Alsof ik buiten mn lichaam getreden was.
mijn psycholoog heeft dit benoemd als een zelfbeschermingsmechanisme waarbij je op het moment dat dat dus gebeurd je niet voelt wat er werkelijk gebeurd.
en het was geen hele ruwe verkrachting met een hoop geweld oid, al denk ik dat de angst daarvoor wel gelijk is....
ik ben wel van mening dat hij wel degelijk geweten moet hebben dat ik niet geheel vrijwillig de dingen deed die ik moest doen.....t is niet dat je er dan vrolijk op duikt zeg maar zoals je wellicht normaal gesproken in een ontspannen en fijne setting wel zou doen.....
er zit een behoorlijke spanning in je lijf en die moet gewoon merkbaar zijn.....
- de manier hoe je er achteraf aan toe bent....ook dat zou voldoende moeten zeggen. Daarbij ga ik ervanuit dat geen enkele vrouw in zo’n positie met een grote lach weggaat of achterblijft......de nodige sporen van de emoties en de angst zullen echt wel zichtbaar zijn. Iets anders kun je mij niet wijsmaken.
niet verzetten is vaak juist verstandig in een bepaalde zin. En dat heeft ook alles met zelfbescherming te maken. Vooral natuurlijk als er sprake is van een toch al gewelddadig type tegenover je. Als je je verzet bestaat de kans dat je vermoord wordt tijdens t proces.....terwijl misschien als je meewerkt je het overleeft....
nou heb ik laatst iets interessants gelezen wat er fysiek gebeurt bij een vrouw als er sprake is van een verkrachting en dat er bijv ook hetzelfde gebeurde als vrouwen porno kijken (al vind ik dat een vreemde vergelijking want ik vind porno kijken niet bij voorbaat walgelijk zeg maar 😉). Maar dat je toch nat wordt....en dat dat dus als functie heeft vooral om je binnenkant te beschermen tegen nog erger geweld.....
dat dit optreedt kan natuurlijk wel weer mixed signals geven aan de verkrachter, die dan wellicht t idee zal krijgen ‘zie je nou wel dat ze wil’.....
het is lastig, en een mondelinge toestemming zie ik ook niet in hoe je dat dan gaat bewijzen in een rechtszaal, vanaf welke kant dan ook gezien.
ik denk wel dat er een onderscheid gemaakt zou moeten kunnen worden door professionals wie daadwerkelijk verkracht is en wie niet.....
maar misschien denk ik daar weer te makkelijk over.
En dan ben ik misschien bevooroordeeld door mn eigen ervaring maar ik heb bijv erge moeite met de vrouwen serieus nemen die aan iedereen die t maar horen wil (of dat nog geen eens) vertelt dat ze verkracht is en door wie etc etc. In geuren en kleuren. Ik geloof namelijk niet dat dat een natuurlijke reactie is op zo’n traumatische gebeurtenis.
maar ik ben geen psycholoog, dus ik kan daar natuurlijk eigenlijk ook niks over zeggen.....
