Manque Na heel veel wikken en wegen heb ik de stap gezet om naar de Huisarts te gaan en alles er uit te gooien. Inmiddels 3 x geweest en moet nu over 2 weken naar de praktijkondersteuner om daar verder mee te praten. Heb godzijdank heel veel lieve vrienden en familie om mij heen dus ik sta gelukkig niet alleen. Maar damn wat is dat moeilijk allemaal zeg :-(
@[verwijderd] mijn energie is inderdaad nog lager dan 0,0 op dit moment dus alles valt ook 10x zwaarder helaas.
@Bloem Gelukkig wel, moest mijzelf wel over de drempel trekken maar ik merkte dat ik dit niet alleen kan oplossen dus ik heb nu via de huisarts hulp gezocht.
Het is allemaal heel vervelend inderdaad. Ik probeer ( zeker voor de kinderen ) sterk te blijven maar ik merk dat ik dat steeds moeilijker ga vinden. In het begin kon ik met gemak een masker opzetten en lachen buitenshuis en mijn verdriet pas uiten als ik thuis was. Nu kan ik al midden op straat in tranen uitbarsten als iemand ( bij wijze van spreken ) een vlieg dood zou slaan. Ik ben zo emotioneel en ik zie werkelijk overal beren op de weg. Alles is negatief in mijn ogen, zelfs het schijnen van de zon ( waar ik in het verleden zo van kon genieten ) kan mij echt niets schelen.
Maar ik blijf vechten en ik hoop mijn man ook maar ik kan mij ook voorstellen dat het voor hem enorm moeilijk is. Het is niet niets om een vriendin met een depressie te hebben. Nou zitten er aan ieder verhaal altijd twee kanten en dat is bij ons ook, ik hoop oprecht dat we hier samen uit gaan komen en zo niet dat we dan samen zoeken naar de juiste oplossing om dit af te sluiten en apart verder te gaan.
De tijd zal het leren.
Bedankt voor jullie reacties, had graag iets positievers gemeld maar helaas.
