Door mijn jeugd heb ik keuzes gemaakt als volwassene die ernstige gevolgen gehad hebben, die ik niet gemaakt zou hebben als ik niet wanhopig op zoek was naar het compenseren van het gemis. Ik herken het stuk wat de psychiater zegt dus wel, alleen ik vat het anders op. Ik zal bepaalde behoeften, (liefde, waardering, erkenning, veiligheid) altijd blijven hebben, maar omdat ik weet dat dit bij mij hoort ben ik me er bewuster van en kan ik er beter mee omgaan.
Persoonlijk werken dit soort stellige uitspraken voor mij juist heel erg goed. Ik kan mezelf helemaal gek maken en blijven hangen in een 'Maar wat nou als...' en dan lukt het me niet om dat los te laten en vooruit te kijken.
Opmerkingen zoals die van jouw psycholoog zijn dan even hard, maar wel begrenzend waardoor ik er dan makkelijker overheen kan stappen en weer in het nu kom en vooruit kan gaan. Dit is wie ik ben, en daar moet ik het mee doen, punt.
Vanuit daar kan ik dan leren om er mee om te gaan.
Maar of dat voor jou ook werkt of dat jij juist een andere benadering nodig hebt is heel erg persoonlijk, en als jij je daar niet bij op je gemak voelt zou ik dat de volgende sessie gewoon aankaarten.
Sterkte in ieder geval!
