Ik heb een aantal hele goede vrienden, die al jaren in mijn leven zijn en verspreid wonen over het land (of elders in europa), die ik 1 a 2 (heel soms 3) keer per jaar zie. Dat werkt echt perfect voor mij. Ik plan een dag vrij (wat in onze situatie gewoon niet super gemakkelijk is) en ik ga bij ze op bezoek, of wandelen of winkelen, daarna samen uit eten, soms blijf ik logeren of pak een hotel en daarna ben ik weer een hele tijd voldaan 😂 en dan hoef ik ze voorlopig niet meer te zien. We appen ook niet tussendoor. Ik heb wel 1 vriend waar ik ineens een brief van 8 kantjes van krijg nadat ik hem een jaar niet gezien heb ofzo, dan schrijf ik wel even terug. Sowieso vind ik het leuker om deze long-term-vrienden een geschreven brief of kaart of tekening of kunstwerkje te sturen. Dat is meer mijn stijl dan appjes sturen a la: "Hoiiii hoe issie?"
Daarnaast heb nog 2 vriendinnen met wie ik elke 4-6 weken een keer afspreek. Die wonen in de buurt, dat spreek makkelijker af voor gewoon een terrasje of een wandeling of een kop koffie. Daarmee zit ik wel aan de tax van de sociale contacten, ik heb er al snel teveel van.
Ik kan makkelijk nieuwe contacten leggen, maar het lastigste blijft toch wel om samen op 1 lijn te komen wat de hoeveelheid contact betreft. Ik merk dat mensen het heel beledigend kunnen vinden dat ik niet de hele tijd met ze wil appen of bellen of elke week afspreken. Dan voelen ze zich afgewezen. Ik probeer uit te leggen dat het meer over mij zegt dan over hen, maar toch accepteert niet iedereen dat.
Daarnaast heb ik wel een aantal online vrienden met wie ik uitsluitend app/chat. Maar dan is dat meestal een gesprek met een begin en een eind als ik er ook echt tijd voor heb. Ik vind dat ook wat anders dan van die tussendoor check-ups die vrienden meestal doen.
