Ik had gister wel een beetje moeite met de arts.. Aan de ene kant een superaardige man, en hij heeft besloten dat hubby 4 maanden de tijd krijgt om hier te revalideren mits hij zo vooruit blijft gaan (aangezien hij onder voorbehoud geplaatst was, is dat super), maar hij zat wel erg van "Het is wel heel erg, hij was bijna dood (I know), jullie moesten zeker het besluiten nemen wel of niet te opereren toen (nope, is besloten door de EH artsen), en hij is echt heel erg aangedaan, en die scan oef, en hij zal er echt wel dingen van overhouden (I knoooow) maar we weten niet wat (en dat is nou net wat ik belangrijk vind, want heel veel dingen zijn prima mee te leren leven) en hij maakt hier wel kleine stapjes (pardon? Hij gaat als een fucking straaljager de laatste week!"_)."
Ik snap dat artsen heel voorzichtig zijn, en geen valse hoop willen geven, maar naar omstandigheden doet hij het super en ik zou willen dat de artsen eens wat enthousiaster waren. Ik heb hem wel aangegeven dat ik vond dat hij nu toch echt wel iets meer deed dan 'kleine stapjes zetten' en toen zei de arts dat het voor hun anders overkomt omdat ik het eerste deel heb gezien en zij niet, en omdat hij slechter binnen kwam dan de gemiddelde patiënt, maar dat hij absoluut niet tegen valt in zijn herstel, dus dat was dan wel fijn om te horen.
Ik heb hem ook gezegd dat ik begrijp dat het tegen kan vallen, maar dat ik uit ga van het beste scenario; dat hij thuis komt, al zou dat een nieuw, aangepast huis zijn, en dat hij weer zichzelf is, met een lichamelijke beperking en waarschijnlijk met uitdagende communicatie od. Dat ik me wel druk kan maken over wat als dat niet haalbaar is, maar dat het echt niet minder erg is als dat straks zo blijkt te zijn en ik heb me er al heel veel zorgen om gemaakt. Dan is het kut, hoeveel slapeloze nachten ik er ook over heb gehad.
Dat vond hij een hele mooie instelling, en hij vond het superfijn dat ik zo voor mijn man ga. Maar God, wat is het moeilijk soms. En wat spreek ik toch 100x liever die verpleegsters die een paar dagen niet hebben gewerkt en dan zeggen Oh my God wat is hij al weer veel vooruit gegaan!!!
Ik weet dat ik voor een wonder ga, maar heel soms gebeuren wonderen in dit veld. En zelfs als het tegenvalt heb ik het maximale eruit gehaald, wat hij voor de rest van zijn leven, in welke vorm dan ook, mee kan nemen. Maar ik voel gewoon dat hij daar in dat hoofd nog zit, en alweer voor zo'n groot deel terug is. En misschien is dat intuïtie of onze band, en misschien is het gewoon ontkenning/de eerste stap van rouwen, maar ik ga ervoor totdat het tegendeel bewezen is.
