Hoe een 'eenzame' gamer stiekem megageliefd was, ouders overrompeld op uitvaart
Een eenzaam leven zonder vrienden of sociale contacten. Dat is wat de Noorse ouders Robert en Trude jarenlang dachten over hun zoon Mats. Maar toen hij op 25-jarige leeftijd kwam te overlijden, ontdekten ze dat honderden mensen over heel Europa hun zoon een held en een icoon vonden. Zo ook Lisette Roovers uit Breda, die zelfs naar Noorwegen afreisde om zijn begrafenis bij te wonen. ,,Het was een schok toen Mats stierf.”
Al op jonge leeftijd kreeg Mats te horen dat hij niet ouder zou worden dan twintig jaar. Door een ernstige ziekte in zijn spieren was hij afhankelijk van zijn rolstoel. Mats kwam niet veel buiten, maar zat liever afgezonderd in de kelder. Lekker ongestoord computergames spelen. World of Warcraft, een spel waarbij je met een zelfgemaakt personage door een gigantische fantasiewereld loopt en andere spelers kunt ontmoeten, was jarenlang zijn lievelingsspel.
Zijn ouders Robert en Trude begrepen niets van World of Warcraft en wisten dan ook niet dat Mats ondertussen een gigantische vriendenkring aan het opbouwen was. ,,Achteraf denk ik dat we meer geïnteresseerd hadden moeten zijn in de gamewereld, waar hij zoveel tijd heeft doorgebracht”, zegt de 56-jarige Robert in een openhartig interview met BBC. ,,Door dit niet te doen, beroofden we ons van een kans waarvan we niet wisten dat we die hadden.”
Een schok
Mats had in de laatste jaren van zijn leven nauwelijks de kelder onder het huis van zijn familie verlaten. Het was voor zijn ouders dan ook vreemd dat er veel mensen bij de begrafenis kwamen die zij nog nooit gezien hadden. Nog vreemder: Mats had deze mensen zelf ook nooit persoonlijk ontmoet. Lisette Roovers uit Breda was één de aanwezigen en rekent zichzelf tot een van de beste gamevrienden van Mats.
,,Ik kende Mats al vele jaren. Het was een schok toen hij stierf. Het heeft me gevormd”, zegt de Bredase tegen BBC. Lisette, nu 28, was slechts vijftien jaar oud toen ze de 16-jarige Mats in de wereld van World of Warcraft ontmoette. Ze herinnert het zich nog als de dag van gisteren. ,,Het is geen mooie plek meer, maar toen was Goldshire een aangenaam klein dorp, waar je nieuwe, interessante personages kon ontmoeten. Ik was op zoek naar iemand om mee te spelen en rond een kampvuur zat degene die ik later leerde kennen als Ibelin.”
Verlengstuk
Ibelin, voluit Lord Ibelin Redmoore, was het personage van Mats, een ridder waarmee hij zich kon identificeren. ,,Ibelin is een verlengstuk van mijzelf, hij vertegenwoordigt verschillende kanten van mij”, schreef hij in een persoonlijke blog. Lisette zocht in het dorpje Goldshire direct toenadering. ,,Ik handelde vrij impulsief, sprong uit de bosjes en rukte Ibelins hoed af. We stonden even en staarden heen en weer, toen rende ik weg met zijn hoed, zonder na te denken welke kant op.”
In een blogpost schreef Mats ook over deze bijzondere ontmoeting. ,,In deze virtuele wereld ziet een meisje geen rolstoel of iets anders. Ze zien mijn ziel, hart en geest, handig geplaatst in een knap, sterk lichaam. Gelukkig ziet vrijwel elk personage in deze virtuele wereld er geweldig uit.”
Bijzondere vriendschap
Zodoende bloeide er een bijzondere online vriendschap op tussen de twee. ,,Mats was een goede vriend, soms zelfs een hele goede vriend”, vertelt Lisette. ,,We schreven elkaar over alles, maar hij schreef niet over zijn toestand, ik dacht dat zijn leven op het mijne leek, we waren bijvoorbeeld beiden het erover eens dat we school haatten.” Er waren echter ook dingen waarover ze van mening verschilden. ,,Hij schreef dat hij een hekel had aan sneeuw, ik schreef dat ik er van hield, ik begreep toen niet dat hij het haatte vanwege zijn rolstoel, ik wist het niet.”
In de laatste tien jaar van zijn leven speelde Mats tussen 15.000 en 20.000 uur. Dat staat gelijk aan meer dan tien jaar voltijd werken. Zijn verslaving veroorzaakte wrijving in de familie, hij protesteerde vaak als hij om tien uur naar bed werd gestuurd door de verpleger. ,,Ik was verdrietig omdat zijn wereld zo beperkt was”, vertelt vader Robert. ,,We dachten dat World of Warcraft alleen maar een wedstrijd was die je moest winnen.”
Handicap
Zo nu en dan vertelde Mats zijn ouders wel eens over World of Warcraft. Dan ging het vaak over Rumor, toevallig het gamepersonage van Lisette. ,,Zij stuurde hem cadeautjes, ook op zijn verjaardag. Dit waren tastbare bewijzen van echte vriendschap, zou je kunnen zeggen. We plaagden hem er een beetje over, waarna hij begon te blozen, écht begon te blozen.”
Lange tijd hield Mats zijn handicap en ziekte voor zijn vrienden in World of Warcraft geheim, ook voor Lisette. Pas na enige tijd deed hij zijn hele levensverhaal uit de doeken in een zeer indrukwekkende blog met de titel ‘Mijn ontsnapping’, waarin hij zijn virtuele leven in World of Warcraft omschreef. ,,Daar doet mijn handicap er niet toe, mijn kettingen zijn gebroken en ik kan zijn wie ik wil zijn. Daarbinnen voel ik me normaal.”
Condoleances
Lisette herinnert zich nog goed toen ze de blog voor het eerst las. ,,Ik kreeg een slecht geweten omdat ik hem af en toe in de wedstrijd had geplaagd en niet altijd volledig attent was geweest. Toen dacht ik: ‘Moet ik me vanaf nu anders gaan gedragen tegenover hem?’ Maar ik besloot hem net zo te behandelen als ik eerder deed. Hij schreef ook in zijn blog dat dit is wat hij wilde.”
Pas na het overlijden van Mats in 2014 ontdekten zijn ouders pas hoe belangrijk hun zoon is geweest voor tientallen mensenlevens. Ze werden overladen met condoleanceberichten. ,,Hij overstijgt zijn fysieke grenzen en verrijkt het leven van mensen over de hele wereld”, stond in een van de brieven. ,,Het passeren van Mats heeft me heel hard geraakt, ik kan niet onder woorden brengen hoeveel ik hem zal missen.”
Emotionele vreugde
Toen de vrienden van Mats hoorden van zijn dood, zamelden ze allen geld in om diegenen die het niet konden betalen de gelegenheid te bieden naar Noorwegen af te reizen voor de begrafenis. Dit ontroerde de ouders van Mats ontzettend.
,,We huilden en huilden van een intense emotionele vreugde die ontstond door te zien wat voor een leven Mats eigenlijk had geleefd. Met echte vrienden, lieverds, mensen die er zoveel om gaven dat ze vanuit een ander land naar de begrafenis zouden vliegen van iemand die ze nog nooit hadden ontmoet. Dat was krachtig.”
In een van zijn laatste blogs schreef Mats waarom hij zo veel World of Warcraft speelde. ,,Het is geen scherm, het is een toegangspoort tot waar je hart maar van verlangt.”
https://www.ad.nl/tech/hoe-een-eenzame-gamer-stiekem-megageliefd-was-ouders-overrompeld-op-uitvaartaf537264/
