Ik herken het van zowel de oudste als jongste als een fase. Gelukkig duurde ze hier niet lang. Wij deden altijd troosten, sussen, weggaan, op de gang blijven staan, teruggaan, sussen, weggaan tot het stopte. Erbij blijven werkte hier nooit want als ik dan wegging gingen ze volledig over de zeik. Met deze “methode” wisten ze na een paar keer dat we er waren en was het goed ofzo...
